Ik ben niet voor staken. We hebben het te goed in dit land om echt boos te worden en de straat op te gaan. Ik begrijp de stakingen en protesten in het onderwijs echter wel. Niet iedere leerkracht wil of kan de move maken die ik wel maakte. Van leerkracht naar intern begeleider, van schoolleider via directeur/bestuurder en naar bestuurder. Mij hoor je dan ook niet klagen over mijn beloning voor het werk dat ik verricht als eindverantwoordelijke voor 200 medewerkers en 2200 leerlingen.
Nee dan de onderwijsstakers:
Jarenlang op de nullijn, ondanks bezuinigingen (passend onderwijs) toch torenhoge verwachtingen van ‘politiek’ en ‘het land’, en al jarenlang geen gehoor op het lerarentekort; Dat doet je wel tot staken overgaan.
Maar wie nou waarvoor staakt en namens wie. Dat spoor ben ik inmiddels bijster. Nadat ik de motivatie achter de gele hesjes protesten inmiddels niet meer kan duiden geldt dat voor mij ook voor de aanstaande onderwijsstaking.
15 maart: Van kleuterleerkracht tot universiteitsdocent staakt. Het hele onderwijs staakt! Tenminste dat zegt de AOB. CNV denkt daar heel anders over. En de AVS (Algemene Vereniging Schoolleiders) zegt: wij roepen onze leden niet op om te gaan staken maar kom naar ons congres. Ook op de vijftiende!
Ik denk: als ik een feestje met mijn vrienden vier dan kijk ik tenminste of een van die vrienden niet zelf op die dag jarig is. Blijkbaar zijn AOB en AVS niet zulke vrienden als ik dacht dat zij waren geworden ten tijde van het PoFront. En dat snap ik wel. De schoolleiders kwamen er (net als de OOP-ers) bij de vorige CAO onderhandelingen bekaaid vanaf. Dat besefte iedereen incluis alle bonden. Dus spraken zij met elkaar af: de volgende ronde is tenminste aan de schoolleiders. Daar gaan we met elkaar voor.
Blijkt daar potverdorie zonder afspraak een van die partners zijn eigen feestje te gaan vieren.
Daar stond de belangenvereniging van de schoolleiders dan wederom mooi in de kou. Net als bij het vorige cao akkoord. Lege handen voor hun achterban. Dé achterban die met een dubbel zo hoog (6%) tekort te kampen heeft als de leerkracht (3%)l. Hun achterban dat in sommige gevallen in salaris achterloopt op de eigen leerkrachten. Om van de situatie van de oop-ers maar te zwijgen.
Ik begrijp eerlijk gezegd niet waarom het belangenfeestje überhaupt zo versnipperd is geworden. Eenieder in het onderwijs werkende denkt in teambelang. Hun belangenbehartigers denken echter in ‘achterban-belang’. Er is dus allang geen sprake meer van een gezamenlijk feestje.
En nu? Komen de schoolleiders voldoende aan bod bij de volgende onderhandelingen? Hun bond zit nog aan tafel. De tot staking oproepende bond staat op het Malieveld.
De vorige keer steunden de schoolleiders hun leerkrachten. Zij (en de OOP-ers) bleven echter met akelig lege handen staan. Voor wie wordt er deze keer gestaakt? Waar gaat de AOB voor? Wederom hun eigen leerkrachten achterban, of deze keer voor de groep die achterbleef?
Schoolleiders staan voor een dilemma. Dit is deze keer niet hun feestje. Ook al wordt dat wel verondersteld.
Ik als bestuurder gun het onderwijs niet de afsplitsing waarmee we worden geconfronteerd. Goed onderwijs is afhankelijk van de leerkracht de ondersteuners én de schoolleider. Na de leerkrachten is het nu alle aandacht voor de andere twee. Lijkt me logisch dat AOB zich dat op hun feestje realiseert.
En met hen alle genodigden op het Malieveld.
(En vanaf nu gewoon weer lief zijn voor elkaar en samen optrekken. Alleen dat heeft het onderwijsveld nodig en alleen dan kunnen we een stevige vuist naar de politiek maken.)