In 2011 werd ik directeur van de basisschool van de Werkplaats Kindergemeenschap in Bilthoven. Een school met een rijke traditie en zeer bijzondere geschiedenis. De school van Kees Boeke, zijn vrouw Betty. De school waar de prinsessen eens op hebben gezeten (maar ook weer vroegtijdig hebben verlaten). Een van de scholen in de jaren dertig van de vorige eeuw die paste bij de onderwijsvernieuwers zoals Montessori, Freinet, Steiner en Boeke dus.
Een bijzondere school en een school als alle anderen in het land. Over de door mij ervaren 'bijzonderheid' schrijf ik een aantal columns. Zoals altijd om anderen te inspireren om eens te overwegen of zichzelf af te laten vragen: waarom doen wij het nu eigenlijk precies anders?
Het was in een van de eerste weken dat ik bij wijze van 'per ongeluk' in gesprek kwam met een geinteresseerde leerling voor ons voortgezet onderwijs; het VO van de WP. Deze jongen van veertien jaar voerde een pleidooi voor zichzelf om over te kunnen stappen naar ons VO. Ik had hem al duidelijk gemaakt dat hij op de verkeerde locatie terecht was gekomen maar dat ik graag van deze gelegenheid gebruik wilde maken om achter zijn beweegredenen te komen. Ik was immers nog in mijn orientatiefase op deze voor mij nieuwe werkplek.
Hij vertelde over zijn vrienden op de WP, de keuze die hij had gemaakt voor een andere VO school en dat hij daar nu dus spijt van had.
'Waarom?' vroeg ik hem. 'Wat maakt de WP zo anders dan jouw school'.
Hij gaf woorden aan zijn antwoord en ik probeerde het samen te vatten met 'op de WP word je dus geaccepteerd zoals je bent?'.
'Nee' antwoordde hij mij, ' het is anders'. 'Op de WP word je gewaardeerd zoals je bent'.
Het was mij al duidelijk geworden dat in deze onderwijsomgeving taal een zeer belangrijke plaats inneemt. De tradities bij naam noemen, de dieper liggende betekenis van woorden als 'werkers' en 'medewerkers'. En het feit dat Boeke zijn Werkplaats geen school wilde noemen maar een 'kindergemeenschap'.
In dat kader pasten de woorden van deze jongen. Gewaardeerd worden om wie je bent.
Of zoals Boeke het in zijn visie bijna 100 jaar geleden beschreef: 'het doel der opvoeding is ieder kind te helpen worden wie het is'.
Dan helpt het inderdaad dat je gewaardeerd wordt wie je bent. Dat is een diepere laag dan accepteren van wie je bent.
Mooi gevonden, een wijze les van een voor mij onbekende veertienjarige jongen.
Ik heb niet meer vernomen of hij is aangenomen en hoe het hem is vergaan.
En belangrijker nog, of hij de waardering om wie hij is inmiddels in voldoende mate in zijn leven is tegengekomen.
Onderwijs
Na vele omzwervingen startte ik op mijn 26e in het onderwijs, in 1996. Een prachtig vak, een meer dan boeiende en inspirerende werkomgeving. Werk dat er toe doet, voor nu, voor later, voor hier en daar. Het inspireert mij tot het schrijven van deze verhalen. Enkele zijn er terug te vinden op de site van het NIVOZ. Een totaaloverzicht van de daargeplaatste artikelen vind je terug onder mijn profiel.