Onwetend liep ik de luxe kledingzaak in.
Even later liep de verkoper zich een rotje, sjouwde ongevraagd stapels blousonnetjes uit ruimtes waarvan ik niet wist dat ze bestonden.
Een glaasje water, gesprekken in drie talen met andere klanten, een speldenkussen op zijn arm, mijn vrouw inpalmend met zijn charme, belangstellend naar mijn werk, schouderkloppend op zijn personeel.
Zo groeide de stapel kleding in het pashokje.
Ja hij had een bijzondere schoolloopbaan gehad, speciaal onderwijs, niet afgemaakte opleidingen. Nog al druk ja. Onder de verkooptafel ligt een lijstje met de to do's die hij afstreept (maar thuis... ja dat is anders 
;-) ), anders komt het er niet van.
'Ik heb zo mijn beperkingen en voor dit vak heb ik niet hoeven te leren'.
Glimlachend liep ik zo'n twee uurtjes later met volle tassen de zaak uit, een warme handdruk, wat gratis sokken toegestopt gekregen.
En ik dacht, dit is geen beperking, dit enthousiasme, het vakmanschap en een ongekende gastvrijheid.
Van speciaal onderwijs naar vakmanschap.
Dat alles bijelkaar was wat deze dag nog zo veel mooier maakte dan de volle tas met kleding aan mijn schouder.