Denk ik nu en straks na mijn vertrek terug aan de Werkplaats
Dan denk ik niet alleen aan de 'afgebroken muren', de kracht van vakkennis, de WP woorden, of andere verhalen van de WP.
Al deze eerder door mij beschreven gedachten aan de WP zijn samen te vatten in een omschrijving:
Ruimte.
De fysieke ruimte op de Werkplaats is indrukwekkend. Zestien hectare grond voor 1200 werkers van het VO en 600 werkers van het BO.
Wanneer je het terrein opwandelt vermoed je nog niet het grote terrein dat achter de gebouwen schuil gaat. Velden waar meerdere partijtjes voetbal tegelijkertijd kunnen worden afgewerkt. Een bosrand waar hele huttendorpen kunnen worden gebouwd, terwijl groepen kinderen hun eigen paardenbakken bouwen om steeds weer een ander parcours huppelend te kunnen afleggen. En dan is er nog een aantal kinderen die het onverwachte van al deze speelmomenten minder de baas zijn of het gewoon leuk vinden om bij de boerderij hun pauze door te brengen. Gravend in de kuil waar schatten liggen begraven, een konijn knuffelend of bij de kippen en hanen in het hok om deze nog tammer te maken dan ze al zijn.
Ik realsieer mij meer en meer wat een rijkdom dit is voor al deze kinderen. Of zoals ik vandaag beschreef: je zou er maar kind zijn.
De fysieke ruimte is mede voorwaardelijk om te kunnen zijn wie je bent.
De pedagogische opdracht is de stimulans om te kunnen zijn wie je bent.
Hier wordt niet gedacht in straffen en belonen. Hier gaan we voorbij aan de angst maar is het vertrouwen in de kinderen het uitgangspunt.
Dat, die basis, die voel je, die ervaar je, en geeft je de ruimte om te groeien.
Geeft je de ruimte om te stampen in de plas, te klimmen in de bomen (al vinden niet alle medewerkers dat een goed plan, ik kneep met plezier een oogje dicht), te lanterfanteren als je daar aan toe bent.
Is die ruimte voor iedereen geschikt?
Voor bijna iedereen, zo is mijn overtuiging.
Ruimte binnen een vaste structuur van gewoontes en werkwijze zodat die ruimte als veilig wordt ervaren.
Ik draai de hierboven gestelde vraag graag om: 'is de klassituatie voor iedereen geschikt'?
En als blijkt dat dit niet het geval lijkt te zijn, waarom wordt in veel gevallen het systeem nog wat nauwer gezet?
Ruimte, gelijkwaardigheid, vertrouwen.
Ruim zes jaar lang heb ik kunnen aanschouwen hoe de kinderen hierin floreren.
Juistt die kinderen die het zo nodig hebben.
En of het gemakkelijk is voor de leerkrachten?
Geenszins, ruimte geven op een goede manier; het is bikkelhard werken.
Niemand heeft gezegd dat het makkelijk was.
