Onderwijs, zo vertelde Biesta, is een proeftuin voor volwassenheid.
Als een 'crash-test-dummy' vertelde de studieloopbaanbegeleider van de Universiteit van Leiden deze week.
Het studeren, zo vervolgde hij zijn praatje tijdens de meeloopdag, is de helft van je studietijd.
De andere helft is het studentenleven. Het leven te vieren, bestuurslid worden, feesten vieren, vrienden maken.
Bedrijven tegemoet treden om mee te gaan lopen. Als twintig jarige ben je nog geen bedreiging voor hen.
Ze omarmen je en jij krijgt de gelegenheid om je zoektocht te doorlopen.
Een crash-test-dummy, fasten your seatbells en zoek de butsen en de deuken van het leven op.
In de basisschool is er de veiligheid van het gebouw, het terrein en de leerkrachten.
Al denken sommigen er anders over, maar deze omstandigheden zijn er juist voor gemaakt om te kunnen falen, om te leren en te ontdekken. Hier hoef je nog niet louter succesvol te zijn hier word je nog niet afgerekend.
'Ik kan mij de nachten op het dakterras nog herinneren' zo mijmerde zij eerder deze week in gesprek met mij. 'Een fles wijn, de nacht, en meer hadden we niet nodig. Die onbezorgdheid van mijn studententijd, waarin ik wist dat iedere dag weer een nieuw begin was, dat is nooit meer teruggekomen'.
In de Leidse collegezaal zaten honderd potentiële studenten, de studieloopbaan begeleider had mijn leeftijd.
Tenminste een iemand in de zaal begreep zijn woorden, de anderen zouden het de komende jaren gaan ontdekken;
de mooie jaren te leven als een crash-test-dummy.
Onderwijs
Na vele omzwervingen startte ik op mijn 26e in het onderwijs, in 1996. Een prachtig vak, een meer dan boeiende en inspirerende werkomgeving. Werk dat er toe doet, voor nu, voor later, voor hier en daar. Het inspireert mij tot het schrijven van deze verhalen. Enkele zijn er terug te vinden op de site van het NIVOZ. Een totaaloverzicht van de daargeplaatste artikelen vind je terug onder mijn profiel.