Ik ben plaatsvervangend boos
plaatsvervangend voor de directeuren,
die iedere ziekmelding als een potentieel gevaar ervaren,
waar haal ik een invaller vandaan,
hoe garandeer ik de kwaliteit van onderwijs?
Voor de directeuren,
die hun personeel onder hun ogen,
zien weggekaapt worden door bureaus als Maandag,
die van de situatie gebruik maken om leerkrachten weg te kopen,
en onder betere voorwaarden elders plaatsen,
of de leerkrachten die naar het vo vertrekken,
voor een (vet!) beter salaris.
Ik ben plaatsvervangend boos,
over de Minister die vandaag stelt:
meer geld is er niet,
en ik ga niet over de periode na mijn periode.
Ik wil een Minister die de urgentie ervaart,
de problemen voelt zoals ik ze als bestuurder,
namens mijn directeuren en leerkrachten voel.
Hier wordt dagelijks werk gemaakt van de toekomst van de kinderen,
gebouwd aan de maatschappij van kennis en kunde,
maar het water staat over de lippen,
al veel en veel te lang.
Met optimisme over het onderwijs,
probeer ik net als velen een goede werkgever te zijn,
aantrekkelijk te zijn voor alle leerkrachten,
die het mooiste vak van de wereld uitoefenen.
Maar echt, zonder Den Haag,
Zonder de ultieme steun van onze Minister van Onderwijs,
dreigen we ten onder te gaan.
Voor zover dat al niet gaande is…
Minister Slob,
kom, proef, voel, ervaar,
de noodkreet.
En alsjeblieft maak je hard,
voor het onderwijs.
Zo hard als de Minister President,
zich maakte voor het investeringsklimaat.
Omdat hij het tot in de diepste vezels voelde.
Zo, zo zou jij het ook voor het onderwijs moeten voelen.
Tot in de vezels
voor het onderwijs!
Investeer, investeer!