Als kind had ik dat ene moment, dat die ene juf van de basisschool mij echt begreep, de juiste vraag aan mij stelde en heel even mijn verdriet zag. Het maakte haar en dat moment voor mij onvergetelijk. Die ervaring van echt gezien worden.
Daarna werd het stil, heel lang stil. Om mij heen en in mijzelf.En ondanks of dankzij die stilte zocht ik het onderwijs jaren later weer zelf op.
Sindsdien beleef ik tal van prachtige onderwijsmomenten.
Sprankelende ogen, verdriet, angst of woede tijdens een gesprek met kind of ouder.
Een high five aan het schoolhek, zo vol van levensvreugde. De kinderen en hun ouders zijn soms als spiegels van mijn ziel.
De zoektocht naar de juiste antwoorden geven mij hernieuwd inzicht in mijn eigen jeugdjaren.
Jaren zonder diagnoses en stempels.
Ik weet nu; een aantal van de stickers zouden voor mij van toepassing geweest kunnen zijn.
Na 12 ambachten en 13 ongelukken, in zeven sloten tegelijk lopen, en randjes waarop ik heb gebalanceerd en overheen stapte, ben ik meer van mezelf gaan begrijpen, en van de ander.
Ik sprak een jongen uit groep 8.
Domme dingen gedaan, ondoordacht, alweer.Het oorzaak- gevolg denken zit niet in zijn patroon.
Weet hij ook veel, hij viert zijn leven als in een impuls.
Open ogen, vrolijk van zin, ik kijk in de spiegels van mijn ziel.Met mij kwam het uiteindelijk nog wel goed.
En ook over hem maak ik me nu geen zorgen.
Maar verdient hij, net als ieder ander, wel de extra aandacht.
Die ervaring van echt gezien worden, dat is wat in ieder onderwijsmoment telt. Dan komt ook hij er wel, en kan hij deze momenten zich later nog herinneren.
Je komt er wel gozer, met omwegen, maar je komt goed terecht.