Het moment waarop de leerkracht het verschil voor een heel leven weet te maken.
Het verschil voor hem waarop hij merkte dat hij deugde, deugt.
Juf Mirjam, voor een dag zijn juf, stookte bij hem het vuur op.
Ik genoot van de lezing van wetenschapsjournalist Mark Mieras.
Door te schrijven over de onderzoeken over hersenonderzoek en door contact te hebben met de dagelijkse onderwijspraktijk , is hij in staat om praktijk en theorie op een mooie wijze met elkaar te verbinden.
Hij gaf ons een inkijk in wat er gebeurt in de hersenen van mensen, jonge kinderen.
Over wat angst bij kinderen doet, wat complimenten en competent zijn doet met de hersenen en het gedrag.
Geen (door sommige beschreven als) 'softe' theorie maar wetenschappelijk onderbouwd.
Over de werking van de linker- en rechterhersenhelft. Waarbij er in het onderwijs zo ongelooflijk veel nadruk wordt gelegd op de capaciteiten van de rechterhelft. Waarbij de linkerhelft door het vaak zo eenzijdige aanbod zo weinig wordt gestimuleerd.
Daar waar ons creatieve brein zit, wordt door de vraagstellingen, het werken naar toetsen en examens toe veel te vaak onvoldoende aangesproken.
Om later, wanneer de kinderen na hun schooltijd in de 'echte maatschappij' komen, er achter te komen dat juist in onze huidige complexe maatschappij creativiteit (zowel praktisch als in denkvermogen) van zo'n grote waarde is.
Waarom, zo vraagt Mieras zich af, krijgt dit zo vaak zo weinig aandacht en is er voornamelijk de focus op het werken naar de toetsen en de examens?
En zo komen er twee verhalen samen; die van de theatermaker/rapper en van de wetenschapsjournalist.
De eerste ontdekte dat hij eindelijk eens, voor het eerst ergens de beste in was.
De ander vertelde over het belang daarvan en de waarde van het werk van de kunstenaar, de artiest, het creatieve vermogen.
Mieras vertoonde aan het eind van de lezing het fragment uit de show van Ali B dat mij al eerder had geraakt.
Ik luisterde nog eens naar Ali B. Naar zijn emotie en passie tijdens deze anekdote.
Mijn gedachten gingen terug naar mijn vrienden van vroeger, nooit eens gewaardeerd in de school waar in wij destijds zaten.
Net als zoveel andere kinderen toen maar ook nu.
Na de beelden van Ali B sloot Mieras zijn lezing af: 'ieder kind heeft het recht om op school ergens de beste in te zijn'.
Het samenvallen van alle verhalen, er rolde een traan vanuit mijn ooghoek.
Wat ligt er een prachtige taak.