Ik pleit voor een nieuw vak, te beginnen op de basisschool.
Eentje die bepalend is voor de rest van het leven. Bepalender dan lezen, schrijven, spelling of de plaatsen van de wereld te weten benoemen.
Het is het vak, de kennis, de kunde, die men door schade en schande wijs is geworden, maar ook geleerd kan worden.
In onzekerheden altijd nog de zekerheid van jezelf hebben, jezelf te kunnen aankijken om te weten dat het waard is om te zijn wie je bent.
Je weg te durven volgen ondanks de mening van de anderen.
Als kind leren om volmondig ja of volmondig nee te kunnen zeggen, maar ook die tussenweg te accepteren in tijden van onzekerheid en twijfel. Het is oke.
De passie voor het leven, om eerst van jezelf te houden, voordat je van de ander houdt.
Dat vak, die passie voor het leven. Geleerd door mensen die voor de klas staan die die weg al zijn gegaan.
Die het vak beheersen om zich sterk en vol zelfvertrouwen op te stellen, maar ook hun kwetsbaarheid te tonen, als in het leven zelf. Als voorbeeld voor de kinderen.
De kinderen uit te dagen iets van zichzelf te laten zien, aan zichzelf, aan de anderen.
De passie voor het leven te voelen, te ervaren, om niet meer los te laten.
Of in ieder geval te weten dat je het in je hebt, ook en juist in bange tijden.