Voor even komen ze weer langs
de namen uit mijn verleden
de gezichten, de herinneringen.
Op deze 2e november in een traditie die niet de mijne is geweest
geweest, dat is geweest, want ze zijn er
veel gezichten met zoete herinneringen.
De kinderen van mijn scholen
onverteerbaar, groot verdriet
hen vergeet ik nooit, en dus ook op deze dag niet.
De moeders van mijn ouders
sterke vrouwen in hun tijd
handen die de mijne kruisten
levenslessen die zij mij hebben kunnen doorgeven.
De broers en zussen van mijn ouders
mijn hele jonge leven kwamen ze bij ons over de vloer
zij gaven mij de eerste mooie herinneringen
feestelijke geluiden, warme aandacht
het leven als een feest te vieren
velen lieten al weer het leven.
Mijn vader in zijn veel te zware bestaan
met zijn sterven als een rugzak aan mij doorgegeven
door de bloedband voor altijd verbonden
gevormd ben ik ook door hem
in dierbare, ondanks alles, dankbare herinnering.
Allerzielen
met respect en liefdevolle aandacht
ook door hen ben ik geworden wie ik ben
nimmer zal ik dat vergeten.
Blog
Waarom schrijf je, waarom deel je? En zo openhartig? Deze vraag werd gesteld. Is deze vraag relevant, en verdient het een antwoord? Ach, wellicht en daarom:
Op de onderwerpen die ik beschrijf, en wellicht wel openhartig, rust geen taboe. Of niet langer een taboe voor mij. Ik wil het delen om te delen; ter inspiratie, overweging, overdenking.
En het geeft lucht, het helpt, het scherpt mijn eigen geest, gedachten en gevoelens. Dat alleen al vind ik een mooie reden.