Facebook herinnerde mij aan het bericht van een jaar geleden: december 2018.
Het moment waarop de kaarten opnieuw waren geschud. En wij ze los van elkaar hadden opgepakt.
In 2019 heb ik veel geschreven, maar ik publiceerde het niet hier.
Het was te rouw, te diep, te kwetsbaar.
Misschien komt het nog eens terug. Ik zal het overwegen.
Er zijn gedachten over waarom je jezelf zo bloot zou moeten geven.
De kwetsbaarheid zou moeten tonen. In alle schoon- en lelijkheid.
Ik vraag me af waar we dat hebben afgeleerd? Waarom we dat niet zouden doen.
Waar we bang voor zijn, wie er over mag oordelen?
Maar ach misschien heb ik daar in de tweede helft van mijn leven nog andere gedachten over.
2020
Drie dagen brengen mij nog van 2019
ik kan mij geen heftiger jaar dan dit bedenken.
De diepe dalen, het diepe verdriet om alles dat is geweest achter te laten,
de verwarring, het meevoelen van het verdriet van de ander,
de dalen waren diep
al bleef er altijd dat sprankje hoop
en verwachting dat het goed zou zijn en worden.
Ik leerde mezelf in de ogen te kijken,
kreeg de confrontatie mijn zijn, levend in mijn eentje
als een boemerang in mijn gezicht terug,
de voortdurende onrust, het stuiterend geheel
de nooit ophoudende gedachten, het altijd stuiterende denken
voor het eerst in mijn leven besefte ik dat een ADHD diagnose
mij voor mijn hele leven passend zou zijn geweest
nu had ik er, zonder de stabiele basis van een echtgenoot en ons gezin, mee te dealen.
In paniek snelde ik naar de huisarts
waar zij in de paniek mijn ogen zag stralen
zij luisterde bekrachtigde
en vertelde: 'Jeroen ik zie vooral geluk
misschien moet je daar wel aan wennen
en heb je de drukte beter onder controle dan je zelf denkt'.
Ik ontdekte het geluk
met grote sprongen, diepe kuilen
ik nam grote happen, zonder te verslikken
stapte als altijd in zeven sloten tegelijkertijd
en ik ontmoette zoveel mooie mensen
en daarin zoveel meer van mezelf dan ik ooit had gezien.
Ik ontmoette mannen,
ik zeg het hier onomwonden
omdat er zoveel schaamte, oordeel en verdriet is in de wereld,
over het thema van homosexualiteit,
(misschien hield het mij daarom zolang verborgen)
lieve mannen die mij mijzelf hebben leren kennen
er was (en is) blijkbaar nog zoveel verborgen aan mezelf.
In de heftigheid van die ontdekkingen
deed mijn drukke hoofd vaak het goede
en soms het foute
het goede bracht mij dit jaar in Barcelona, Parijs, India, Nepal
het bracht mij in de kerk, bij concerten, in werelden die ik nog niet kende,
het bracht mij bij Beau, op de radio, in de kranten
het bracht mij bij oneindig geluk.
En alles van dit jaar kwam samen in vier dagen Dubai
de schoonheid en het lelijke
van 2019.
A last bumpy ride of this year - in Dubai (of all places)
Het foute bracht mij down to the drain
worstelend met alles dat ooit was
en ooit nog zal komen
ik liet zoveel tranen als mijn hele leven daarvoor
niemand heeft ooit gezegd
dat het leven gemakkelijk zou zijn.
2019
ik leefde voluit
het was een prachtig jaar
2020
het leven valt niet te voorspellen
ik heb lief,
en hoezeer de ruis slecht te negeren is:
heb lief
de rest is ruis.