(Dit blog is geschreven nav de uitzending van Pauw (6/11/14) waarin de voorzitter van de RVT van een zorginstelling alle aantijgingen over falende zorg ontkende).
Daar zat hij dan, eens trots bewoner van huis op vrijstaande grond.
Twee herseninfarcten verder was dit zijn bestemming, een kamer van 3 bij 3.
Een uithoek van de instelling, loszittend behang.
Ik zag hem zitten, ik slikte, vermande mij.
Zong liedjes in mijn hoofd, verzette mijn gedachten.
Het uitzicht is hier mooi pa, kijk, mooi.
Hij verhuisde nog eens een keertje
naar 4 bij 4
we sjouwden het beste voor hem naar binnen.
Morgen zou hij om 6 uur worden gewekt,
om 10 uur stond zijn lunch klaar dat paste in de dienst
ach ja, er zat ook een aardige zuster bij,
het uitzicht was mooi.
Met de zorg, faalde ik in mijn aandacht
in dit ziekmakend tehuis, de confrontatie met alle gebreken.
Mijn zoon ondersteunde mij bij ieder loodzwaar bezoek
Kom Pa, we moeten maar weer eens bij opa langs gaan.
Daar zat hij, zijn ongelukkig zijn te verbijten.
we ontweken de vragen die er toe deden,
bang voor de waarheid achter de antwoorden.
Net voor een volgende verhuizing van verzorg- naar verpleegtehuis
gaf hij er de brui aan
'Ze zijn wat met me van plan' had hij een vriendin toevertrouwd.
Gek was hij nooit geweest,
al word je nog zo als een gek behandeld.
Mevrouw Dupuis, voorzitter van de raad van toezicht
parelsnoer, negen nevenfuncties, lid van de Eerste Kamer
gelooft in gouden keurmerken, en ontkent de harde werkelijkheid
en daarmee weerspiegelt ze exact waar het mis gaat.
Graaiende veelverdieners, op afstand, in grote instellingen.
Op afstand van wat er moet gebeuren, geen geld voor een behangetje
Tonnen verslindende bobo's met hun jaarsalarissen, ver van het bed.
En niemand, die daar iets aan zou willen doen
Ach.. alsof ze gek zijn, hun eigen clienten
Wie maalt om ze.
wie maalt er straks om mij..