'Mij krijgen ze er niet onder hoor'
zegt de zieke vrouw
aan de overkant van het bed waaraan ik zat
tegen de bezige, zorgzame, verpleegkundige.
Met de allerliefste aandacht reageert zij
op deze dappere woorden van haar patiente.
'Acht patienten op een dag',
zo vertelt ze mij even later,
terwijl ze de zakjes met vloeistof
scant, openmaakt, checkt en aansluit.
'Nee, geen routine, daar waak ik voor'.
En zo ziet het er ook uit;
routineus zonder blinde routine.
Daadkrachtig, zorgvuldig en zo menselijk en liefdevol.
Dag in dag uit omringt ze zich met de mensen
in de bedden om haar heen.
Als licht in hun duisternis,
als strohalm,
hun redder
soms tegen beter weten in.
Het is een wereld waar ik niet zou willen zijn.
Niet hier aan de zijde van mijn lieve vriendin.
Maar als het dan toch zo moet zijn,
laat er dan maar heel veel van deze vrouwen en mannen zijn.
Als vrolijke, liefdevolle, zorgzame lichtjes in de duisternis
van al die patiënten in hun bedden,
dag in dag uit.
Wat een mooie vrouw.
Blog
Waarom schrijf je, waarom deel je? En zo openhartig? Deze vraag werd gesteld. Is deze vraag relevant, en verdient het een antwoord? Ach, wellicht en daarom:
Op de onderwerpen die ik beschrijf, en wellicht wel openhartig, rust geen taboe. Of niet langer een taboe voor mij. Ik wil het delen om te delen; ter inspiratie, overweging, overdenking.
En het geeft lucht, het helpt, het scherpt mijn eigen geest, gedachten en gevoelens. Dat alleen al vind ik een mooie reden.