Twee- en vierentwintig jaar, wisten wij uiteindelijk veel.
Over het leven, kinderen, en over een levenlang samen.
ondanks en dankzij alles tot dat moment.
En toch stonden we daar,
in een zekere vanzelfsprekendheid,
een jong volwassenheid.
Wisten wij uiteindelijk veel wat daarna nog zou komen
De liefde en het geluk
het leed en het verdriet dat we samen zouden gaan delen
of alleen zouden ondervinden
de zekerheden verliezen en hervinden
onszelf en elkaar steeds beter leren kennen.
Alsof ik het mij ook maar enigszins bewust zou zijn geweest
in een fase waarin ik er van overtuigd was
dat mijn leeftijd van nu, het einde van mijn leven zou worden.
niet veel ouder dan veertig, voldoende om een leven te hebben geleefd.
net genoeg om te kunnen overzien.
Onbewust gekozen leeftijd, die van de gelukkigere jaren van mijn pa in zijn leven.
Tot daar en niet verder.
Wisten wij uiteindelijk veel.
Alles wat wij toen wisten,
bleek slechts een fractie te zijn van alles wat nog kwam.
Veel bleek anders te zijn, wj waren pas net begonnen
De ja van toen als begin van een onbeschreven pad een reis
Samen, ja samen.
Wij wisten toen niet veel
over leven, de liefde, de reis die we samen zouden maken
maar het allerbelangrijkste wisten wij toen al
en dat veranderde niet meer
Dat wij toen op 18/10/94 hebben besloten
Samen te reizen, te leven, te verdrieten en te gelukken.
Als een zekere vanzelfsprekendheid
Aan die zekerheid is niets gelogen
en blijkt na twintig jaar de grootste waarheid van mijn leven te zijn.
Lieve Jelle, dat is een prachtige reis
die ik dankzij jou kan maken.
Met ruimte, lucht, voor wie we zijn.
Dank, voor twintig mooie jaren.
Laten we verder reizen,
weten wij uiteindelijk veel :-).