Het kolkend en stomend hoofd,
is dan uiteindelijk tot rust gekomen.
Diep in de nacht,
Daar waarin nieuwe teksten zich niet meer laten zien of horen.
Anders dan als woorden in mijn hoofd.
Woorden om te bevatten dat wat niet te vatten is
in een voortdurende staat van verwarring van alles
ja alles
alles om mij heen.
Zoekend naar waarheden die er niet zijn
tussen leugens die niet zo zijn bedoeld
bestaansrecht dat niet bestaat.
Mijzelf verliezen en weer terugvinden
in de niet nagekomen voornemens
door hoofd en hart laten misleiden
in een woordenstroom die er niet toe doet.
Laten ringeloren door anderen
wiens stilzwijgen als instemmend geluid
mijn oren deden piepen, mijn hart sneller deed laten kloppen.
In mijn keel, mijn aderen, in alle vezels van teen tot haarpunt.
En daar stond ik weer
als opgewonden jongetje te roepen
vechtend tegen een bierkaai
roepende in de woestijn.
Een woestijn van zichzelf creerende en als cement vormende zandkorrels
besturen en sprekers als zandkorrels.
Luisteraars die het zand verfoeide
alvorens hun handdoek te spreiden en hun hoofd en lichaam bedachtzaam neerlegde.
in de handen die zij daarvoor veroordeelden.
Diep, in het diepste van deze nacht
nu het kolken is gestopt
of tenminste wat tot bedaren is gekomen
is de verwarring achtergebleven
als stinkend residu
waar normaal gesproken, geen aandacht de moeite waard voor zou moeten zijn.
Het residu van de zin en de onzin
in een mensenleven lang strijdend voor gehoor
vooral tegen hen die alles zo veel beter weten
denken te weten
Net als ik.
Blog
Waarom schrijf je, waarom deel je? En zo openhartig? Deze vraag werd gesteld. Is deze vraag relevant, en verdient het een antwoord? Ach, wellicht en daarom:
Op de onderwerpen die ik beschrijf, en wellicht wel openhartig, rust geen taboe. Of niet langer een taboe voor mij. Ik wil het delen om te delen; ter inspiratie, overweging, overdenking.
En het geeft lucht, het helpt, het scherpt mijn eigen geest, gedachten en gevoelens. Dat alleen al vind ik een mooie reden.