‘Ik hoop niet dat jij de vader wordt die ik heb gehad’ zei de oudste broer tegen de jongste.
De jongste broer antwoordde met ‘ik hoop dat ik word zoals mijn vader’.
Het is een fragment uit de zomerfilm ‘Retour en Bourgogne’.
De dood van hun vader heeft deze twintigers weer bijeen gebracht, samen met hun zus.
Ondanks het broers-en-zus-zijn, hebben ze een geheel eigen beleving aan hun vader.
De positie in rij heeft hen gevormd en heeft bepaald hoezeer zij de liefde van hun vader hebben kunnen ervaren.
Geen liefde, zegt de oudste, niets van dat alles.
Een held, zegt de jongste.
De oudste liep er voor weg, weg van zijn vader, zijn afschuw, op weg naar een eigen ik.
De jongste bleef thuis uit liefde, compassie.
Ik herinnerde mij de wandeling van jaren geleden. We spraken over onze jeugd, mijn zussen en ik.
We waren totaal verrast over de beleving van onze jeugdjaren. Negen en zeven jaar verschil maakte onze herinnering een totaal andere.
De dood van onze vader bracht ons vele herinneringen die we niet herkenden in elkaar.
Zoals het in een feelgoodmovie hoort wist de oudste nog een mooie liefdevolle brief van zijn zieke vader te ontvangen.
‘Voor eeuwig verloren momenten’ zo wist ik het in mijn vaders afscheid te benoemen.
Hij pakte zijn backpack en vervolgde zijn reis, na de ontmoeting met zijn jongere ik, een knuffel, verenigd met zijn verleden.
Het was als een autobiografie.
En verder ook een heerlijke film.