Het programma dat iedere avond topkijkcijfers haalt, heeft een goed bedacht, getimed, onschuldig ogend itempje.
Net voor het journaal op het andere net starten zij de filmpjes in die hen de kijkers laat behouden. Slim, strategisch maar redelijk verwerpelijk. Toch?
Struinend op youtube worden de bloopers van mensen all over the world uitgezonden. Niet zelden later nog eens herhaald in Pauw en Witteman. Het publiek en de gasten gaan in de kudde lachende dieren mee. Hier en daar nog eens ondersteund door zo'n verachtelijk 'lachbandje'.
Ha ha, daar gaat iemand onderuit. Daar loopt iemand tegen een paal aan. Of kijk eens hoe schofterig hij wordt behandeld.
Of dan dat filmpje waarin dat belgisch echtpaar iets te open is over de wijze waarop zij de liefde bedrijven. Hilarisch!
Of niet?
Zo liep een man in Engeland achter zijn hond aan, een ware youtube hit.
Als klap op de vuurpijl maakte DWDD er een terugkerend item van en werd in een ander vast item de man in Engeland opgezocht. Bespioneert en gevonden op straat!
Een non item werd uitvergroot, reporters reisden er voor naar Engeland en vielen de man lastig.
De man wilde niet geinterviewd worden maar liet nog even weten dat hij dankzij dat filmpje doodongelukkig was geworden. Gek werd hij van de aandacht.
Tevreden gingen de reporters weer naar huis, de presentator, zijn tafelheer en het publiek genoten er van.
Het is een nationale hobby geworden. Afzeiktv. Mensen neersabelen, of in interviews proberen slim af te zijn, scherper dan scherp willen zijn. Respectloos.
Slechts een enkele tafelgast durft het aan om stoicijns dit blok aan leedvermaak te doorstaan. Een dapper tegenwicht biedend.
En wij ons maar weer afvragen waar de verruwing van de maatschappij en het disrespect van jongeren door wordt gevoed.
Ik zou er wat voor over hebben dat mijn belastinggeld aan respectvollere doeleinden wordt besteed.
Mensen die behoefte hebben aan leedvermaak betalen hun kaartje voor soortgelijke shows in theater of bioscoop dan zelf.
En morgen.. gezond weer op :-)