Het was niet voor de eerste keer dat ik de zevenheuvelenweg in Nijmegen hardlopend besteeg. Temidden van andere vijftiendduizend hardlopers probeerde ik de vijftien kilometer zo snel mogelijk door te komen. Van Nijmegen naar Nijmegen, weinig oog voor de invallende herfst, de prachtige kleuren in het heuvellandschap. Oog voor mijn recordtijd.
En ergens daar op de zevenheuvelenweg, onder de Boedhistische klanken uit de geluidsbox, stond het relativerende spandoek: 'Onthaast u'.
Het was een grote glimlach tijdens het hardlopen waard.
Het hardlopen heb ik inmiddels in de ijskast moeten zetten, maar de haast bij mij en in mijn omgeving is nog niet verdwenen.
Haast? Misschien wel meer overspannenheid.
Het is meer uitzondering dan regel dat op de Hollandse wegen de geadviseerde snelheid wordt aangehouden. Onder druk van trajectcontrole en na het ontvangen van een aantal boetes wil het nog wel wat lukken, maar liever niet.
In de komkommertijd kregen de wielrenners op de fietspaden er van langs, maar wist een columnist het onderwerp breder te trekken: in dit volgepropte landje is iedereen naar zichzelf gekeerd en rijdt met zijn ipod in zijn hand in zijn eigen cocon zonder enige zicht op wat er om zich heen voltrekt. Boem!
Op de duizendkilometer lange rit naar een Zuid Europese vakantiebestemming overwoog ik nog de laatst ontvangen werkmail en reacties van een aantal ouders over de activiteiten in de laatste schoolweek.
De teneur van deze reacties: hoe kan de school een aantal activiteiten in deze laatste schoolweek efficienter indelen, zodat ouders er minder tijd mee kwijt zijn?
De vraag is dus: hoe kan de school mee gaan met de haastige praktijk van de maatschappij; efficientie als leidraad nemen?
Inmiddels vervolgden wij onze weg, de Duitse snelwegen, ooit het paradijselijk land voor hardrijders, verworden tot wegen waar je op vele stukken slechts 80 kilometer per uur mag rijden.
Voor het eerst in ons vakantiebestaan hielden ook wij ons aan de voorgestelde snelheden, en onder de rustgevende klanken van zangers als Janis Ian dacht ik weer aan Nijmegen, aan de laatste mails van de ouders, dacht ik aan onthaasten.
Wij onthaasten, ik hoop mijn hele leven lang.