Door ziekte of erger, door dood.
Lamgeslagen, voor even uit het lood. Weggerukt uit de dagelijkse realiteit van hectiek.
Je denkt, het wordt nooit meer zoals het was, dit besef blijft mij bij.
Die van die verschikkelijke hoeveelheid informatie die dagelijks tot je door wilt dringen. Dat van je werk, omgeving, het land, de wereld.
Dat wat eens in honderd jaar werd geproduceerd, krijgen wij nu dagelijks op ons af. Het zuigt ons weg van waar het allemaal om hoort te draaien.
Stonden we daar aan het graf van een dierbare nog met het volle besef dat houden van de geliefden het meest essentiele van het leven is, staan we enkele momenten later ons weer druk te maken om arbitraire zaken.
Om ooit weer opnieuw te worden weggerukt uit deze realiteit, om voorgoed afscheid te nemen van een volgende geliefde of dierbare. Zelfde verdriet, zelfde besef, zelfde voornemen.
En waar hadden zij voor geleefd? Hoe zeer zijn zij nog in onze gedachten?
Hoe zeer blijven wij later in gedachten bij ons geliefden? In een tijd waarin de hectiek nog weer met een veelvoud is toegenomen? Hoe veel ruimte is er in het hoofd voor ons? Hoeveel ruimte laten wij toe voor hen die ons ooit zo dierbaar waren?
Vrijdag 2 november was het Allerzielen, een 'ode aan de doden'.
In een ijzig koude kerk, met een veel te tradionele Katholieke kerkdienst, werd ik weer even uit het heden weggerukt.
Kon ik mij verbazen over het dorp dat binnen deze vier muren stil was blijven staan, alleen de mensen waren zichtbaar ouder, ik was er zelf een van de jongste. Net als 35 jaar geleden.
Het was koud en kil, en de ode aan onze dierbaren was wars van enige opsmuk van het hedendaagse door de voorganger gepresenteerd.
Het was aan ons om onze gedachten te laten gaan.
Nog een keer, in deze koude kerk, weer de beelden door mijn hoofd te laten gaan. Zijn geleefde en geleden leven de revue te laten passeren. Het verdriet om alles wat daar mee samenhing, van mijn oude moeder hier in deze kerk te aanschouwen. Broos en klein, haar tranen over haar verrimpelde wangen.
Ik was weggerukt uit de hectiek van mijn dagelijks bestaan, deze vrijdagavond.
Genoeg om twee dagen uit stil protest nauwelijks iets aan mijn werk te doen.
Als ode voor de doden.
En ik dacht: geef mij nog heel veel allerzielen dit jaar om de essentie van het leven ten volste te doen beseffen.