Op de vooravond waarop wij op reis gingen raapte ik mijn cd’s en plukte ik de beste nummers bijelkaar.
Ik was er uren mee bezig om er een aantal cassettebandjes van te maken. Onze favoriete nummers samengepakt voor onderweg.
In een eerder stadium in onze relatie had ik mij mijn vingers blauw geschreven. Mijn liefde voor mijn lief vloeide via de inkt op het papier. Kaarten, brieven, dozen vol. De brievenschrijverij overleefde een tijdperk en zo nestelde ik mij achter een computer om al deze brieven over te typen en in een boekje vorm te geven. Ik gaf het een titel ‘een huisje onder de vloer’ en overhandigde het mijn vriendin tijdens de huwelijksceremonie.
Het zijn de gedachten die ik deze dag plotseling weer helder voor mijn geest heb gekregen.
In het samenstellen van de casettebandjes en het schrijven (en overtypen) van de brieven zat liefdevolle aandacht. En tijd, heel veel tijd.
Gisteren had ik het idee gevat om een playlist op Spotify met een vriend samen te stellen. Met een belachelijke snelheid hadden we vijf uur en drie minuten muziek verzameld. Ieder uit zijn luie stoel.
Van het schrijven van een brief is al heel lang niet meer gekomen. In de brieven schreef ik destijds tal van gedachten en gebeurtenissen. Ook al waren ze van langere tijd geleden, voor het schrijven van een brief maakte het niets uit. NIemand had er nog van gehoord.
Met de internetrevolutie laat geen verhaal zich meer sparen voor het geduldige papier.
Gedachten, ideeën en gevoelens zijn 24/7 via welk kanaal dan ook al gedeeld.
De ontwikkeling der dingen, in amper dertig jaar tijd, is ongekend.
Wie gaat er nog een cassettebandje samenstellen, welke brief is er nog te schrijven?
Ik vind er niets van, ik moest er slechts aan denken.
En dacht: voor je het weet weet je niet meer hoe het was.
De liefdevolle aandacht en tijd.
Voor jezelf en de ander.