Twee jaar lang, stonden mijn benen stil en draaide mijn hoofd op volle toeren.
Al die jaren daarvoor, voor dat verrekte ongeluk, liepen diezelfde benen hard, om hoofd en lijf te verbinden.
Deed de euforie en de endorfine de rest voor een prettige balans.
Vandaag rouwt het hele volk, nationale rouw.
Er is reden genoeg, zoals daar eigenlijk iedere dag wel een reden is voor collectieve rouw.
Jonge Palestijnse kinderen, onschuldige Syrische kinderen, onbekende slachtoffers van onbekend leed in eigen land.
Gelukkig kiest ieder zijn eigen route daarin, al moet ik mijn best doen om alle berichtgeving vandaag te ontlopen, allesoverheersende triestheid.
Hoe vaak heb ik met mijn schoenen aan de hand gestaan, op het punt gestaan mijn hardloop schoenen weer aan te trekken.
Het aan te durven, mijn gehavende knie te negeren, de frisheid van het lopen weer op te pakken.
Een paar kilometer op de loopband, het advies van de fysio en dokter, het weerhield mij van het lopen.
Verstand voor het gevoel, het hoofd was leidend.
Gisteren kwam veel samen, ik ontving foto's van de Jeugd WK atletiek, genoot van het enthousiasme, de kracht, de snelheid.
En vooral van de blijdschap van jonge atleten en hun familie.
Ik berichtte aan iemand per mail over in beweging blijven, uit je hoofd komen, 'de beuk erin', als advies op afstand.
Ik las mijn oude blogs overs de rotonde in mijn hoofd, de angst voor de toekomst.
Twee jaar lang draaide het hoofd overuren, stonden mijn benen stil.
Een berichtje uit Italie gaf mij het laatste zetje: 'ps: over een uurtje ga ik hardlopen ;)'
Ik besloot de afslag in mijn hoofd te nemen, en binnen een paar minuten stond ik daar met mijn hardloopschoenen aan.
5 kilo zwaarder, een ongeschoren hoofd, lange haren nu al plakkend op het voorhoofd, 2 jaar ouder.
En vandaar ging het zoals het hoorde te gaan.
De bekende lichtheid in mijn hoofd, de vriendelijke woorden van alle passanten.
De route, natuurlijk achter het kasteel langs en niet daarvoor.
Zou ik al richting Kockengen gaan, mijn marathon trainingsroute, of enige bescheidenheid?
Na 30 minuten hoefde ik mij geen zorgen meer te maken over mijn knie ,het hele lijf kraakte en piepte.
Het hoofd ontplofte, de benen stonden even stil.
Schaduw, pauze, en weer door.
Het gevoel van km 41 van de marathon, maar dan nu na een half uur.
Er volgden nog meer pauzes, een intervaltraining zonder versnellingen.
Een training zonder schema, het leek waarschijnlijk nergens naar.
Het pufte, het piepte, het kraakte, maar God wat ben ik blij.
Ik loop dus ik besta.
Ik loop weer, dus ik besta!