Utrecht verlaten stad, op een koude winteravond.
De twilight zone, tussen de dag met zoveel meningen, ideeen en gebeurtenissen en de avond van milde open aandacht.
De twilight zone, tussen de dag met zoveel meningen, ideeen en gebeurtenissen en de avond van milde open aandacht.
De laatste winkels sluiten, de drukte van het station ligt al achter mij.
Het duisterste steegje in hartje stad is opgeleukt door blauwe lampjes in de straatklinkers.
Zo eenvoudig kan het zijn, halverwege het steegje zijn de lampjes al van kleur verschoten van groen naar oranje, naar paars. De kleine steeg als plek van kleine verwondering.
De brug over de gracht geeft een blik op de lege terassen. De restauranteigenaar heeft zijn terras aangekleed als was het een warme voorjaarsdag; kaarsjes op de tafel.
En in de twilight zone van deze dag vind ik mijn plek in de grote zaal van een groot restaurant.
Zichtbaar genoeg om mijn bestelling te kunnen op laten nemen, en onzichtbaar genoeg om de dag over mij heen te laten komen, en de avond te ontmoeten.
Een grote groep luidruchtige volwassenen verstoorden voor even dat moment.
Met zware tassen verrieden zij zich zelf, onderwijs is in de stad voor het bezoeken van de onderwijsbeurs. De stad en deze kroeg mag het weten. Kilo's gratis ontvangen brochures, opzichtige tassen en het team verheugd op het cadeautje van de baas. Zij zochten de kelder van het restaurant, ik vond het fijn.
Ik deelde er de door mij genomen foto van de grote lege zaal, voor het statement dat ik aan een vriendin wilde maken.
De laatste keer dat ik hier zat was met haar, het statement dat ik wilde maken is dat ik er net zo lang zou blijven komen totdat zij weer tegenover me zou zitten. Hersteld van die zware operatie, bang voor de toekomst die komen zou, maar vrij genoeg om dat moment weer opnieuw te gaan genieten.
De foto deelde ik niet want zij belde en zo was de stoel toch nog gevuld, vanuit haar bed.
Met een paar stappen vanuit het restaurant stapte ik voor de tweede keer in m'n leven de wereld van Zazen binnen.
Geen gedachten, oordelen en meningen.
Met een milde open aandacht twee mooie uren beleven, zo anders dan ik ooit eerder heb ervaren.
Ik stapte de deur weer anders uit dan ik binnen was gekomen. Bewust van iedere stap op de gladde straat, de frisheid van de lucht.
Woensdag 23 januari: ik blijf er net zo vaak komen totdat het weer gewoon is.
Het duisterste steegje in hartje stad is opgeleukt door blauwe lampjes in de straatklinkers.
Zo eenvoudig kan het zijn, halverwege het steegje zijn de lampjes al van kleur verschoten van groen naar oranje, naar paars. De kleine steeg als plek van kleine verwondering.
De brug over de gracht geeft een blik op de lege terassen. De restauranteigenaar heeft zijn terras aangekleed als was het een warme voorjaarsdag; kaarsjes op de tafel.
En in de twilight zone van deze dag vind ik mijn plek in de grote zaal van een groot restaurant.
Zichtbaar genoeg om mijn bestelling te kunnen op laten nemen, en onzichtbaar genoeg om de dag over mij heen te laten komen, en de avond te ontmoeten.
Een grote groep luidruchtige volwassenen verstoorden voor even dat moment.
Met zware tassen verrieden zij zich zelf, onderwijs is in de stad voor het bezoeken van de onderwijsbeurs. De stad en deze kroeg mag het weten. Kilo's gratis ontvangen brochures, opzichtige tassen en het team verheugd op het cadeautje van de baas. Zij zochten de kelder van het restaurant, ik vond het fijn.
Ik deelde er de door mij genomen foto van de grote lege zaal, voor het statement dat ik aan een vriendin wilde maken.
De laatste keer dat ik hier zat was met haar, het statement dat ik wilde maken is dat ik er net zo lang zou blijven komen totdat zij weer tegenover me zou zitten. Hersteld van die zware operatie, bang voor de toekomst die komen zou, maar vrij genoeg om dat moment weer opnieuw te gaan genieten.
De foto deelde ik niet want zij belde en zo was de stoel toch nog gevuld, vanuit haar bed.
Met een paar stappen vanuit het restaurant stapte ik voor de tweede keer in m'n leven de wereld van Zazen binnen.
Geen gedachten, oordelen en meningen.
Met een milde open aandacht twee mooie uren beleven, zo anders dan ik ooit eerder heb ervaren.
Ik stapte de deur weer anders uit dan ik binnen was gekomen. Bewust van iedere stap op de gladde straat, de frisheid van de lucht.
Woensdag 23 januari: ik blijf er net zo vaak komen totdat het weer gewoon is.
