Om aan te tonen wat de keerzijde is van de youtube mogelijkheden liet de presentator een filmpje van een Nederlands meisje zien in een nogal beschamende (want stoned en misselijk) toestand. En ik dacht.. helpen?
Ik kende het filmpje niet, maar nu wel, samen met het studentenpubliek en zo'n miljoen kijkers.
Ik schat zo maar in dat het niet de dochter van de presentator betrof.
Hij en de nationale televisie maakte zich schuldig aan het 'bashen' van dit meisje en haar famlie.
Het publiek lachte er nog eens hartelijk om, de presentator lachte mee. (toen wist ik zeker, het was niet zijn dochter).
Van een geheel andere orde.
Een ouder, een medewerker, doet haar beklag. Heeft reden voor ontevredenheid over een bepaalde situatie.
De luisteraar, luistert, gaat mee, en niet zelden bevestigt de ervaring van de ander.
Samen zijn ze het eens, hebben een gewillig oor gevonden en helpen elkaar... niet verder.
Ook hier dacht ik: helpen?
Ik las over een vrouw die tijdens het fietsen haar fietsketting er af zag lopen.
Een jongetje van 11 constateerde het en bood spontaan aan haar te helpen. Want hij was er wel goed in.
De vrouw was verrast, verbaasd over zoveel vriendelijkheid. De jongen legde de ketting er om heen en vervolgde zijn weg.
Helpen, het is aan de kinderen wel gegeven.
Opgegroeid in een goede omgeving zit het in hen, als een dier in nood, vanuit de eerste natuur gehandeld.
En later? De presentator, het publiek?
De gesprekspartner van de 'klager'?
Zijn zij in staat om te helpen? Een hand toe te reiken? Van reactief naar pro-actief te gaan?
De ander van repliek te dienen met als doel de ander omhoog te helpen in plaats van de negatieve spiraal in te stappen?
Te vaak kiest men de gemakkelijke weg, meegaand in het hoongelach, het wegzetten van de ander, het meepraten met de ander.
Vandaag reed ik de jongen voorbij die wat onhandig zijn band stond te plakken, ergens in de struiken langs de kant van de weg.
Het was niet in mij opgekomen om hem te helpen....