We hadden bijna twee uur ademloos gekeken naar de beelden op het grote scherm.
Yula's dream, het leven op de vuilnisbelt van Moskou.
Uitzichtloos, diepe, diepe triestigheid.
Het beeld van het leven op wodka en sigaretten.
Het jonge meisje dat haar baby in het ziekenhuis achterliet en weer terug naar de vuilnisbelt ging.
Een prijswinnende documentaire. (de trailer)
Het kan niet anders dan dat de andere 150 bezoekers met mij ook nog onder de indruk waren van zoveel menselijk leed en uitzichtloosheid.
Samen met enkelen van hen stond ik te wachten bij de veel te drukke bar, rustig aan, tot een volgende film in deze IDFA on tour.
Het meisje aan de bar liep mijn kant op; 'zeg het maar'.
De man, komend uit dezelfde filmzaal, naast mij reageerde fel: 'Ik stond hier al veel langer, ik ben aan de beurt'.
Weet je, dacht ik, weet je wat lang wachten is?
Een leven lang op een vuilnisbelt, wachten op een ander leven.
Een leven dat nooit komt.
En weet je, weet je wat armoede is?
Na zo'n film op je netvlies niet het geduld kunnen opbrengen,
op die bak koffie van je.
Met je 'veel langer wachten'.
Proost, arme ziel.
Op het leven, dat we genieten.
Ga maar voor me, oneindig vaak.
Blog
Waarom schrijf je, waarom deel je? En zo openhartig? Deze vraag werd gesteld. Is deze vraag relevant, en verdient het een antwoord? Ach, wellicht en daarom:
Op de onderwerpen die ik beschrijf, en wellicht wel openhartig, rust geen taboe. Of niet langer een taboe voor mij. Ik wil het delen om te delen; ter inspiratie, overweging, overdenking.
En het geeft lucht, het helpt, het scherpt mijn eigen geest, gedachten en gevoelens. Dat alleen al vind ik een mooie reden.