Verhalen
ze zijn er in veelvoud
in flarden
in rijmen
zoete sprookjes
en harde waarheden.
Iedere dag,
van ieder moment,
is er een verhaal in zijn hoofd,
alleen ‘s nachts
voor een uur of vijf
staat het even stil.
Wanneer tenminste
de nachtmerrie
zich niet laat
zien.
Neem ik de leidende rol over, of krijgen mijn leerlingen de verantwoordelijkheid, en maak ik daarmee de verantwoordelijke rol onderdeel van het leren?
Wie of wat
leerde ons
de hokjes
de vakjes
van hoe het hoort
of zou moeten
zijn?
Van goed of slecht
een leven
vol
verwachtingen
de lijntjes
ingekaderd
tussen
zwart en wit?
Ik kleur
het leven
niet binnen
of buiten de lijntjes
maar als
op een
onbeschreven
blad.
En alles
is
goed.
bij het naderen van de dubbel vier,
steeds dichter bij het besef van de waarde van het vieren.
n als
de storm
dan is gaan liggen
het zwaarste zand
is neergedaald.
De ritmes zijn
hervonden
de aardkloot gewoon
zijn rondjes
draait.
Lijkt men veelal
te vergeten
dat niets is
wat het
lijkt.
Dat het leed
niet is
geleden
maar voortdurend
en onverwachts
naar binnen
glijdt.
Dat ook dan
de ander
nog steeds weet
en niet vergeet
dat
‘Ik ben’
er is door
‘wij zijn’
is dan
genoeg.
Beeld, geluid, flitsend en snel bestaan.
Snelle auto’s, bezige ouders, snelle, driftige samenleving.
Dat van die 14 maanden wisten de verzekeringsheren mij vandaag te vertellen: 14 maanden.
Zo'n dag waarvan ik er al eens twee had meegemaakt.
Met ernstigere en minder ernstige gevolgen.
Het verdriet
als een tropische regenbui
op je neerklettert
Het geluk
als de eerste lentezon
gloeiend van binnenuit
Deze vraag werd gesteld, met name na het stuk 'angst en overleven'.
Is deze vraag relevant, en verdient het een antwoord? Ach, wellicht en daarom:
Ze vraagt me
in een dubbel consult
naar de kernwoorden
van het leven.
Mijn woorden
mengen zich
met tranen
bitter en zoet.
Ze glimlacht
troostend en begripvol
het is knap
dat je hier zit.
De dag zette
zich voort
geen moment
zonder gedachte.
Nooit
staat het meer stil
het raast
en gaat voort.
Ik vind, ooit,
de betere versie
van
en
voor
mezelf.
Het is zo makkelijk,
om in woorden zo veel goeds uit te stralen.
De dood van de grote Mandela,
Madiba, liefkozend genoemd,
de man die het niet bij woorden hield
maar zijn woorden leefde,
met zo veel recht van spreken.
Natuurlijk had er een lampje kunnen gaan branden,
van het onuitstaanbare basisschool jongetje
de betweter, de strijder voor rechtvaardigheid,
de anti-autoritair op een autoritaire school.
Of een spotlight op de vrije val
van gymnasiumkandidaat naar
mavo diploma
van potentie naar de schilderswijk
Of hadden schijnwerpers gericht kunnen zijn
op zijn slootfietsen, meer dan 10x raakte hij te water,
of van alles bij elkaar de drie zware ongelukken
met auto, fiets en scooter.
Iemand had kunnen kijken naar de stuiterende successen,
tomeloze energie zonder ervaring de grootse projecten in zijn loopbaan,
bouwen, veranderen, reorganiseren,
de muren gesloopt en nieuwe sprongen gemaakt.
Hij dacht, het hoort bij mij,
en alles is bedoeld zoals het is bedoeld,
tot de donderslag, de heldere hemel ontsierde
die hem deed beseffen:
waar zijn de alarmbellen, de spotlights en schijnwerpers geweest?
Zonder bekende kaders
vloog hij nu zichzelf tegemoet
dicht bij de zon,
zijn vleugels gesmolten,
en leerde hij zichzelf
in volle werkelijkheid kennen
zijn geschiedenis, zijn heden
de scherven bijeen geraapt.
De nieuwe toekomst
tegemoet.
Vanaf 1 januari aanstaande staat een soortgelijk bord op de kroegen van het land voor de jongeren tot 18 jaar. In angst voor hoge boetes wordt de toegang verboden.
Onze betuttelmaatschappij weet wat goed voor ons, en voor onze jongeren is.
Gatverdamme!
Hij heeft honderdduizend verhalen
met miljoenen woorden
die maar rondzingen in zijn hoofd
verhalen over de boom hier voor zijn huis
die hij nog maar nauwelijks kent
of het bankje met de zwerver
die hij geneigd is om binnen te vragen
Hij heeft honderdduizenden verhalen
met miljoenen woorden
over alles dat er ooit heeft plaatsgevonden
waar hij iets van denkt en vindt
hoe hij genoten heeft van het dansen op
en over de lijntjes.
Hij heeft honderduizenden verhalen
met miljoenen woorden
die blijven rondzingen omdat ze dat zo fijn vinden
ze vinden nooit een rustig plekje
niet in de bergen, de stad, of in de bioscoop
ze vinden altijd wel een haakje aan de waarneming
waar dan ook.
Hij heeft honderduizenden verhalen
met miljoenen woorden
ze zijn er altijd al geweest
en hij dacht dat dat zo hoorde
dat al die hoofden van al die mensen
de huizen van al die woorden
van iedereen zouden zijn
Hij heeft honderdduizenden verhalen
met miljoenen woorden
en erkent pas sinds kort
dat ze met wat veel zijn
niet alleen voor zichzelf
maar ook voor de ander.
Nu moet hij het ze nog gaan vertellen
en vragen of ze ergens anders
willen gaan wonen
die honderdduizenden verhalen
met miljoenen woorden.
(als hij ze kan missen)
Piepend en krakend via de telefoonverbinding in connectie met de hele wereld. Ik vond (en vind) het wonderbaarlijk.
Het heeft de wereld ingrijpend veranderd. In combinatie met de uitvindingen van mijn held Steve Jobs heeft het er voor gezorgd dat de jeugd van tegenwoordig een andere jeugd heeft dan ik mijn jeugd heb beleefd.
Een jeugd met internet en smartphones met onbegrensde mogelijkheden. En dat baart me meer zorgen dan mij lief is.
Ik hoorde de acteur op de tv
spreken over ja in plaats van nee
over blij zijn en verschillen overwinnen
om eens over het mooie in plaats van over het slechte
te beginnen.
ik luisterde naar de acteur op de tv
en dacht in gedachten met hem mee
ik houd van de ' ja' al mijn leven lang
het lastige in het leven, drie ongelukken,
maar slechts weinig maakte mij tot nu toe bang.
Ik zag de acteur op de tv
maar voor nu voelde ik even geen ja maar nee
soms zijn de gedachten te zwaar, te groot de zorgen
ik bewaar voor nu even mijn ja,
mijn ja
tot
morgen.
Het zijn deze woorden die mij eindelijk aanzetten tot het schrijven van dit blog.
Het blog dat al 30 jaar door het hoofd raast, sinds de dood van mijn vader bijna dagelijks.
Hij is, nu hij is gestorven, meer levend dan ooit te voren.
In de kalmte van de zondag bekeek ik een documentaire over Lil' Kleine uit 2016 (klik hier voor die uitzending)
Net na zijn doorbraak noemde ik hem als 'held' voor de jeugd tijdens een bijeenkomst voor alle zeshonderd leerlingen en hun ouders op de school waar ik werkte.
Het was in de tijd dat hij veel hoon over zich heen kreeg vanwege zijn recalcitrante gedrag.
Ik noemde hem bij die bijeenkomst om aan te geven dat het zo belangrijk is om het verhaal achter het gedrag te kennen.
Nu ik de documentaire heb bekeken blijkt dat verhaal van hem inderdaad reuze boeiend te zijn.
Gisteravond dronk ik een biertje met een goede jeugdvriend van me. Terwijl de studenten om ons heen steeds luidruchtiger werden wees ik hem op hun gedrag. Ik herinnerde mij het gesprek dat ik eens met mijn inmiddels overleden vriendin voerden. Gelijke setting, een cafe in Utrecht. Ik wees haar er op dat niets is wat het lijkt. Dat de mensen om ons heen zo vol met verhalen zitten en dat er achter de uitingen zo vele verhalen schuil gaan. Zelfs van de mensen die we denken goed te kennen worden we veelal op een bepaald been gezet door hetgeen we zien of denken waar te nemen.
Ik dacht nog even aan de jongen waarover ik tijdens presentaties nog steeds vertel. De jongen die in de bomen wil klimmen, de jongen die zich ging gedragen conform de verwachting van zijn leraren. Het rotzakje. Totdat hij mij op zijn pad tegenkwam. Ik hem de boom in liet klimmen omdat hij dat wilde. Ik hem veel meer gunde om dichtbij zichzelf te kunnen blijven. Weggerukt uit het systeem van regels.
Het is denk ik een van de meest waardevolle verhalen uit mijn loopbaan geworden. Voor even mocht ik zijn held zijn, zo liet zijn juf een paar jaar later aan mij weten. Hij beschreef mij in zijn opstel over helden.
Het verhaal achter de leerling, het verhaal achter de mensen.
En weg te blijven bij ons oordeel. Omdat we simpelweg niet het hele verhaal kennen. Misschien wel nooit het hele verhaal kennen. Immers, verhalen zijn door woorden vormgegeven. De woorden zijn door de mensen bedacht. De verhalen geïnterpreteerd door de gekozen woorden.
Ik leer als geen ander van mijn jongste zoon dat ik de verhalen die ik lees en hoor sterk moet nuanceren. Ik leer iedere dag van mijn zoon omdat hij zo ongelooflijk objectief en genuanceerd kan zijn. Hij is een mooi mens, die jongste van mij.
In deze tijden ben ik soms de hoofdpersoon in de verhalen van de ander.
Het opbreken van een liefdevol huwelijk spreekt de mensen tot de verbeelding.
Naast de pijn die het voor ons beiden geeft is het de hoop die ons soms overvalt, het begrip van anderen zonder dat zij het verhaal proberen te begrijpen.
Dat laatste is ook niet nodig, immers verhalen hebben woorden, woorden zijn interpretaties van gedachten en gevoelens.
En misschien doet dat er ook niet toe. Voor ons niet.
Wij hebben elkaar onvoorwaardelijk lief en gaan uit elkaar.
In de documentaire van Lil' Kleine nodigde hij zijn vader op het podium tijdens een van zijn concerten.
Staand in de coulisse hadden we bij de vader de ontroering al in zijn ogen gelezen.
Het leek me geen vooropgezet plan, de korte dialoog daar tussen hem en zijn vader.
'Hij heeft heel lang gedacht dat het niets met mij zou worden. Als mensen aan hem vragen 'hoe heeft ie dat dan gaan gedaan?. Dan zegt hij maar een ding: Ik heb hem alleen maar een beetje liefde gegeven'.
Bij deze slotscene verscheen er traan op mijn wang.
In die ene traan van mij zitten zoveel verhalen gevangen.
Ze doen er niet toe, die verhalen.
Het is in enkele woorden te vangen.
Heb lief
de rest is ruis.
Er waait een nieuwe wind door het onderwijs, tenminste zo lijkt het toch echt wel aan te voelen. Ministers, staatssecretarissen, de nieuwe hoofdinspecteur van onderwijs. Men lijkt niet meer volop te geloven in de maakbaarheid van het bestaan en de heilige status van de toetsgegevens. Ik juich dat nogal toe. Ik ben niet tegen toetsen, maar wel de vorm die het in de afgelopen 10 jaar heeft gekregen.
De liefde
geleefd
beleefd
gevoeld
bekoeld
Wij samen
pleziert
gevierd
onbezonnen
gewonnen
Verschillen
verrijkt
herijkt
van samen één
naar teveel
uiteen
De liefde
voor elkaar
voor het
leven
Langs de afgrond
van dit leven
kijken we uit
naar de
toekomst
Niemand weet
wat het brengt
wij weten wat het
ons bracht
en nu
weer
door
Niemand heeft
gezegd
dat het makkelijk
zou zijn
of
worden
Het leven is soms niet wat je er van hoopt,
bijvoorbeeld wanneer je na een leven lang samenzijn
besluit om samen apart verder te leven.
Alle vanzelfsprekendheden worden weggeslagen,
beelden van mijn toekomst zijn gewist.
Het leven is soms niet wat je er van hoopt.
Het leven is soms niet wat je er van hoopt.
Als je het ingehouden verdriet bij je eigen, jong volwassen prachtzoons ziet.
Hun niet getoonde tranen, boosheid en onbegrip,
onuitgesproken maar zo intens voelbaar.
Er is niets ergers in het leven dan het verdriet van je lieven te moeten zien.
Het leven is soms niet wat je er van hoopt.
Het leven is soms niet wat je er van hoopt.
Als alles dat je niet nastreefde, je toch lijkt te overkomen.
Je eigen jeugdervaringen niet als een succes hebt ervaren
en je dit graag voor je kinderen anders had willen doen.
Dat lukte heel aardig of gewoon goed.
Zo’n twintig jaar lang.
En toen spatte het huwelijk uiteen.
De liefde voor elkaar bleef.
Het leven is soms niet wat je er van hoopt.
Het leven is soms niet wat je er van hoopt.
Maar je hebt het met de kaarten te doen,
die het leven voor je schudt.
Omdat het leven soms niet is wat je er van hoopt,
pakken we de opnieuw geschudde kaarten op.
Om het gevierde leven bovenal
mooi te laten zijn.
De kaarten zijn geschud,
we rapen ze weer op.
Met liefde voor elkaar
en met liefde voor het leven.
Ik wens iedereen een prachtig gezond en liefdevol 2019 toe.
❤️ heb lief, de rest is ruis.
En in een van de vele mooie zinnen van de zomergast van de utizending op zondag1 september zag ik mijn groeiende desinteresse in het facebook gebruik.
Het fragment werd toepasselijk geillustreerd met een fragment uit de science fiction film uit 1999: Gattaca.
Soms zijn ze er weer
hoorbaar
tastbaar
levensecht
bij leven door mij
geliefd
en minder geliefd
maar wat mis ik ze
op die momenten
en buiten mijn dromen om
probeer ik ze vast te houden
ik herinner hun stemmen
denk aan de momenten
dat zij mijn leven kleurden
maar langzaam vervaagt het
een veel te snelle
langzaam
ik dacht het zo te koesteren
dat ze voor altijd levendig
bij mij zouden zijn
de doden
in mijn leven
vandaag
op Allerzielen
zijn ze om die reden
weer heel dicht bij mij
om te koesteren
nooit te vergeten
diep te missen
door hen ben ik geworden
wie ik ben
en zal het niet meer zijn
zoals het is geweest.
zij gingen
uit de tijd
vandaag
is een dag
met een
traan.
'Wat vind je van het weer' , 'mis je de pasta' en 'waar woon je'?
Op de dag van het debat met Minister Blok liet een leidinggevende in het land mij weten: ‘ik zal mijn actie moeten staken, mijn bestuurder heeft een andere mening en mij er op gewezen hiermee te stoppen.’
Het bracht mij terug naar de tijd waarin ik in een organisatie werkte waar het gedachtengoed ‘kunnen worden wie je bent’ hoog in het vaandel staat. Dat werd prachtig in de praktijk gebracht maar gold niet voor mij als leidinggevende. Mijn vrijheid van meningsuiting, geuit in gerespecteerde en respectvolle blogs en berichten, werd van binnen de organisatie uit beantwoord met ‘stalkberichten’, ‘bedreigingen’ en een akelig machtspel. Niet eerder heb ik wakker gelegen van een werksituatie. Het was je reinste pesten op de werkvloer. Tot het moment dat ook mijn bestuur zich er mee ging bemoeien en mij min of meer het zwijgen oplegde.
Het was een verwarrende situatie in een organisatie waarin de grondlegger zich liet opsluiten vanwege zijn vasthoudendhoud en zijn afwijkende mening. Het is de basis waarop de organisatie zijn succes te danken heeft.
Zij die mij het zwijgen oplegden verlieten enig moment de organisatie met veel vlagvertoon. Niets is wat het lijkt. Een zachte genoegdoening kreeg ik enkele jaren later. ‘Niets was wat het lijkt, men had mij wellicht toch iets meer ruimte moeten gunnen’.
Ik heb er veel van geleerd, van dat machtspel waarin je terecht zou kunnen komen.
Maar ik leerde vooral van mezelf, dat ik mij nooit en te nimmer meer op deze wijze door wie dan ook het zwijgen zou laten opleggen.
Waar is het land zonder dwarsliggers, beterweters, anders denkenden?
Waar zijn we wanneer we onze oren en monden laten hangen naar onze bestuurders in het land?
Wat hebben we aan jaknikkers en needoeners?
Nooit, zo vertel ik de directeur die mij liet weten te moeten zwijgen, zal ik de ander het zwijgen opleggen. Tegenspraak maakt ons beter, mits getuige van enig respect.
Ik zou zeggen; wees welkom in onze organisatie.
En Blok? Onze minister van Buitenlandse zaken? Ook hij had vandaag natuurlijk vasthoudend moeten zijn aan zijn eigen mening.
Hij had inspiratie kunnen opdoen bij Nike, die juist deze week Colin Kaepernick als boegbeeld naar voren haalde. De footballspeler die vasthield aan zijn ‘knielen’ en daarmee voor lief nam al twee jaar werkeloos te zijn.
Nike voegde aan haar 30 jarige slogan ‘Just do it’ toe: ‘believe in something. Even if it means sacrificing everything’.
Ik wens het de dwarsliggers in het onderwijs en daarbuiten toe. Laat van je horen, en blijf bij wat je vindt.
Het had Minister Blok gesierd wanneer hij net als Kaepernick geen knieval met excuses had gemaakt maar bij zijn overtuiging was gebleven. En zijn ontslag op de koop toe had genomen. Dat zou de politiek sieren.
Dat had ik wellicht in het verleden ook moeten doen.
Niet alleen voor hem, hij die alle gewoontes, de taal, de gebruiken en de omgeving in zich opzuigt, maar ook voor ons.
We worden geconfronteerd met onze eigen gebruiken, en we hebben wat toe te lichten. Zo wordt alles opnieuw uitgevonden.
Nog een keer schrijf ik je een gedicht,
zoals ik dat zo vaak deed,
over de takken van de boom
die ik voor je wilde zijn,
om aan vast te houden als de storm van kanker
te hard zou gaan waaien.
Of over de liefde van de verpleegkundige aan je bed
je oneindige optimisme
en liefde voor hen
die voor je zorgden
mijn zitten naast je bed
het aanschouwen van al je lijden.
Ik schreef je een gedicht
over de laatste woorden,
die ik met je kon delen,
wat zeg je als er niets meer te zeggen valt,
wanneer we beiden weten
dat alles is gezegd.
En toen,
een laatste app,
dag allerliefste vriend,
en een oorverdovende
stilte.
Ik stond,
viel diep,
de pijn van eenzaamheid en verdriet
kwam vaak onverwacht,
liet zich nooit plannen.
Een jaar later,
het diepste verdriet laat ik achter mij,
de mooiste herinneringen draag ik bij me,
en ik ga door
zoals jij mij vertelde door te gaan.
Dag allerliefste vriendin,
ik denk dat ik het kan,
alleen zo zonder jou,
samen met vele anderen.
Om het leven te lieven,
en de liefde te leven.
Zoals jij dat voluit hebt gedaan.
(IM - 29/8/2017)
Ze zei mij
Je kunt het wel alleen
En om haar te gerusten
Deed ik ook alsof
Dan kon ze tenminste
In alle rust en vrede
Los gaan uit de tijd
En toen
Moest ik het zelf nog gaan
Geloven
Beseffen
Begrijpen
Ontzettend veel begrijpen
Om uiteindelijk te beseffen
Dat ze gelijk had
Natuurlijk had ze gelijk
Anders was ze
nog wel
even
gebleven.
Mij past deze schoen, ik trek hem aan.
Mooie nieuwe doelstelling.
Toch?
Dag
Het was niet voor de eerste keer dat ik de zevenheuvelenweg in Nijmegen hardlopend besteeg. Temidden van andere vijftiendduizend hardlopers probeerde ik de vijftien kilometer zo snel mogelijk door te komen. Van Nijmegen naar Nijmegen, weinig oog voor de invallende herfst, de prachtige kleuren in het heuvellandschap. Oog voor mijn recordtijd.
En ergens daar op de zevenheuvelenweg, onder de Boedhistische klanken uit de geluidsbox, stond het relativerende spandoek: 'Onthaast u'.
zoek
de rust
In
de dag
het hoofd
Hoe harder
ik zoek
Des te
verder
weg
En
dan
Als ik
het zoeken
staak
Is het
gevonden
Tenminste
voor
even.
Het was het mooie televisieprogramma dat mij aan het denken zette.
Jonge mensen, talentvol, in hun kracht. Zichtbaar kwetsbaar.
Via de liedjes komen de verhalen, wordt de bagage duidelijk.
Voor even offline door het gebrek aan het onvermijdelijke 3G netwerk, werd hij verrast door het landschap waar de trein hem dagelijks door heen trok.
Waarschuwing vooraf: dit schrijfsel is nogal moralistisch van toon.
'Ga je er weer van af?' vraagt mijn bijna zeventienjarige zoon.
Hij kent mijn grillen, mijn ups and downs in moralistisch gedrag. En wacht mijn antwoord eigenlijk niet eens af bemerk ik terwijl ik hem het antwoord ook schuldig blijf.
'Mmm', appt mijn uit huis wonende zoon, ik weet niet hoor, mijn studie deelt ook via Facebook de berichten, ik wil het geloof ik niet allemaal missen'.
'Ja Lubach heeft wel gelijk, dat wel.'
'Precies', antwoord ik hem, 'dat is het verrotte aan het systeem, de gedachten dat we niet meer zonder kunnen'.
De sluwe miljairdair, the wizzkid die met FB de wereld beter wilden maken, maar er even bij vergat te vermelden dat hij daarmee daarnaast de wereld ook een stukje rotter maakte. Ons nu opzadelt met presidenten die de wereld alles behalve mooier maken. Met het ideaal van een gepersonaliseerde krant bereikt fb het tegenovergestelde van de oorspronkelijke gedachten: de wereld 'connecten'. Nee, eenieder leeft in zijn eigen bubbel. De gepersonaliseerde krant informeert niet, maar bevestigt wat je zelf al weet of denkt te weten.
Dat Zuckerberg over de schreef van wetgeving gaat maakt hem niets meer uit. Boetes voor zijn onderneming van honderdtienmiljoen dollar staan gelijk aan de nettowinst van drie dagen. (lees dit interessante artikel)
'Ja' zeg ik tegen mijn oudste zoon, 'dat is het verrotte aan het systeem, ze hebben het zo gemaakt dat iedereen denkt er niet meer buiten te kunnen, maar deugen doet het niet'.
Met mijn laatste stukje overtuigingskracht app ik hem nog na: 'wees zelf de verandering die je wilt zien in de wereld'.
'Das waar' appt ie mij terug.
Zonder Fb:
was de kracht van POinactie niet zo groot geweest; (en die is veelbetekenend)
braken de revoluties in de Arabische wereld niet uit; (de vraag is natuurlijk wat de duurzame effecten daarvan zijn geweest)
werden mijn blogs veel minder gelezen;
en en en...
en
toch:
Ik tracht de verandering te willen zijn die ik zou willen zien in de wereld.
Al met al geloof ik dat deze zonder fb er een stukje beter uit zou hebben gezien.
Er komt vast een medium van deze tijd waarin we elkaar kunnen connecten op een wat eerlijkere wijze.
Ik stap er uit, en jongste zoon: voorgoed uit dit medium. (ja klopt twiiter/ linkedin/ whatsapp (ook van Zuckerberg, dat (nog) niet).
Wil je geinformeerd worden over een nieuw schrijfsel op 26000 dagen?
Mail me dan even (of stuur een kaartje, hihi) dan mail ik je dat er iets is geplaatst. (Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.)
Mooi he, zo'n tekst, een liedje, een gedicht.
Dat raakt, een ieder op een eigen wijze.
De woorden haken aan de herinneringen
en beelden in mijn hoofd.
Ik stuiterde,
wist niet wat
ik met de kennis
moest doen.
Nam geen genoegen
met een half
antwoord.
Sprong op
de barricades.
Accepteerde niet
'de macht' vanuit positie.
Waardeerde 'macht' vanuit mijn respect voor de ander.
En zo stuiterde,
botste,
donderde,
struikelde
en vierde ik
door het jonge leven.
Zondag word ik 48
in mij schuilt nog steeds die jongen
met geleerde 'wijsheid'
ben ik uiteindelijk
in wezen
geen steek
veranderd.
kom je los, ben je los
van het vaste land, de sores, de dagelijkse gebeurtenissen.
Om vervolgens te 'landen'.
In de breedste betekenis van het woord.
Ontwaakt uit een diepe grieperige slaap, gewekt door een hoestbui diep uit het achterste van mijn zere keel, keek ik met dodderige ogen naar het nieuwsitem op tv.
De griepepidemie houdt dit jaar langer dan gemiddeld aan, de griepprik heeft net niet de juiste samenstelling gevonden.
Enige weken geleden werd er door de directeur van het RIVM gepleit om alle leerkrachten te voorzien van een verplichte griepprik. Het zou bijdragen aan de oplossing voor het lerarentekort.
Het item vertelde verder dat er onderzoek gaande is naar de verfijning van de griepprik. Het onderzoek gaat de derde fase in, over enkele jaren kunnen we de griep volledig onder controle hebben!
Inmiddels hoest en proest ik al een aantal dagen verder. Nachtelijke onrust breng ik tijdelijk door op de bank om mijn lief wat rust te gunnen.
Familiemomenten zit ik zwijgend aan, mijn stem is vollledig verdwenen en fluisteren is tegen alle adviezen in.
Ik ben aan huis gekluisterd alle vrijetijdsafspraken gecanceld, mijn hoofd te snotterig om ook maar een moment de focus op mijn werkzaamheden te kunnen richten. Werkeloos, gedachtenloos, bewegingsloos en sprakeloos zit ik de dagen uit.
Mijn lijf heeft me teruggeworpen en vol ongeduld wacht ik uur bij uur, dagdeel voor dagdeel af wanneer mijn lijf me mijn dagelijkse leven weer terug lijkt te willen geven.
Nog even niet.
Dus doe ik de dingen die ik anders niet doe. Doe ik vooral niets. Geen dag zonder werk, nu dus wel. Geen dag zonder gedachten, nu dus wel. Geen dag zonder afspraken of afspraken in het verschiet, nu dus wel.
Terwijl de griep-snot-keel-ziekte alles behalve een pretje is, zal ik die alle griepvoorkomende griepprik niet gaan halen.
Dit lijf en hoofd van mij is er niet voor gemaakt om altijd maar door te razen en alle hindernissen van het leven te voorkomen.
Al langer geloof ik in 'de loop der dingen'.
Zonder 'de loop der dingen' was ik niet geworden wie ik ben.
De 'loop der dingen'.
De gebeurtenissen uit mijn jeugd.
Het stuiterballenbestaan van slimheid en domme dingen.
Mijn drie bijna fatale verkeersongelukken op mijn pad.
De engelen op mijn schouder.
Ik vroeg mijn zoon, toen zo'n 14 jaar oud; 'zoon jij die zoveel op mij lijkt, je moet blij zijn met de testen die ik heb doorstaan. Immers je hebt veel van mij weg, je kunt leren van alles wat ik deed.'
Mijn immer wijze zoon antwoordde mij; ''Vader met wie ik inderdaad veel eigenschappen deel. Wanneer wij zoveel op elkaar lijken, dan weet je toch als geen ander dat ik zelf mijn valkuilen moet gaan ervaren voordat ik er iets van zal leren?'
Zijn reactie was het ultieme bewijs van onze gelijkenis en was het definitieve begin van het loslaten in het volste vertrouwen.
De 'loop der dingen'.
Ik vroeg mijn dierbaarste vriendin of zij haar leven met kanker had willen inruilen voor het leven van een ander zonder deze ziekte.
Ze antwoordde mij dat ze haar leven met de kanker weer opnieuw zou willen leven en alles weer zo zou gaan doen. Dat dit bij 44 jaar zou stoppen nam ze voor lief, ze had alles in haar leven genomen, geliefd.
En zoals zij in volle tevredenheid 'de tijd uitging' moe(s)t ik en haar dierbaren hier verder mee leven.
Terwijl ik het ongeduld uit mijn lijf laat vloeien en mij neerleg bij de tekenen van mijn lijf met griep-snot-keelpijn, dienen zich door de omstandigheden weer nieuwe momenten aan.
Mijn zoon trotseert de vrieskou en haalt voor mij een tas vol fruit.
Ik zoek de bank op om de nacht voor mijn lief niet te verstoren.
Mijn hoofd krijgt de verdiende rust, omg wat een half jaar is het geweest.
Deze griep doet er toe. Die had zich niet moeten laten wegdrukken door welk vaccin dan ook.
In de neiging van de mensen om alles in controle te hebben geloof ik in de deining van het leven.
Niet altijd fijn, maar wel zoals het is bedoeld.
Zonder;
kou geen warmte,
donker geen licht,
verdriet geen vreugde,
ziek zijn geen beter,
dood geen leven.
De loop der dingen.
en jij van jouw kant en ik van de mijne
naar dit glaasje bier kijken en luisteren naar elkaar.
Straks als we naar huis gaan hebben we hetzelfde gezien
en de verhalen met elkaar gedeeld
maar zullen we ieder onze eigen versie hebben
van deze avond.
Dus, zo vervolgde ik mijn verhaal,
waarom zouden we moeten geloven in de waarheid,
de waarheid in het verhaal van de ander,
zijn beleving van het gebeuren,
het is slechts een kant van het verhaal
we zouden kunnen en moeten wachten
met een oordeel, de ander moeten horen
en zelfs dan, weten dat het slechts een versie is
en we mild kunnen, nee moeten
zijn over het verhaal dat we hoorden.
In veel gevallen
staat de een al op achterstand
en zal de ander het gelijk aan zijn kant hebben.
Met wat mildheid,
open aandacht,
kunnen we weg bij het oordeel blijven,
en doet het gelijk er allang niet meer toe.
Laten we verder bouwen
ondanks en dankzij
het gebeuren.
De opkomende energie uit de woede en weerstand in het positieve gekeerd.
Vier prachtige voorbeelden op 1 dag waartoe goed onderwijs in combinatie met talent kan leiden.
Of is het voornamelijk het talent dat leidend is om jong professional te zijn?
tot kalmte te manen
zocht hij de drukte op
liep langs ramen
zaterdagmiddagtaferelen
hangend op de bank de smartphones in de hand
liggend onder een deken
het zoontje heeft een treinbaan van voor naar achter
neergelegd
bij de molen
in de zon
spelen de kinderen
en zitten de ouders aan een biertje
de eerste van het jaar
verder in de drukte van de stad
is er op het hoekje van het volle terras nog een stoel vrij
'een biertje graag'
de serveertster
serveert een fles champagne
in een koeler
aan de vrouw naast hem, ze is alleen
en lacht de serveerster toe; een glas is genoeg
daar lalt midden op de dag
een toerist het publiek toe
stoned en dronken
om hem heen gaat het leven voort
een man loopt arm in arm
met een dragqueen
een moeder met een zoon
twee knappe grijsaards
zijn op elkaar gaan lijken
gewoon deze zaterdagmiddag
in Utrecht
voor even in de hoofden van de mensen
zodat zijn eigen hoofd
voor even
de stilte heeft gevonden.
is het onze tijd van verjaren.
Vader, moeder, zussen en ik, al jaren achtereen verjaren we.
Ieder voorjaar van ieder jaar.
Jaar in, jaar uit.
Dit jaar, deze weken, verjaren we extra; de eerste sterfdag van mijn vader.
Op de vooravond waarop wij op reis gingen raapte ik mijn cd’s en plukte ik de beste nummers bijelkaar.
Ik was er uren mee bezig om er een aantal cassettebandjes van te maken. Onze favoriete nummers samengepakt voor onderweg.
In een eerder stadium in onze relatie had ik mij mijn vingers blauw geschreven. Mijn liefde voor mijn lief vloeide via de inkt op het papier. Kaarten, brieven, dozen vol. De brievenschrijverij overleefde een tijdperk en zo nestelde ik mij achter een computer om al deze brieven over te typen en in een boekje vorm te geven. Ik gaf het een titel ‘een huisje onder de vloer’ en overhandigde het mijn vriendin tijdens de huwelijksceremonie.
Het zijn de gedachten die ik deze dag plotseling weer helder voor mijn geest heb gekregen.
In het samenstellen van de casettebandjes en het schrijven (en overtypen) van de brieven zat liefdevolle aandacht. En tijd, heel veel tijd.
Gisteren had ik het idee gevat om een playlist op Spotify met een vriend samen te stellen. Met een belachelijke snelheid hadden we vijf uur en drie minuten muziek verzameld. Ieder uit zijn luie stoel.
Van het schrijven van een brief is al heel lang niet meer gekomen. In de brieven schreef ik destijds tal van gedachten en gebeurtenissen. Ook al waren ze van langere tijd geleden, voor het schrijven van een brief maakte het niets uit. NIemand had er nog van gehoord.
Met de internetrevolutie laat geen verhaal zich meer sparen voor het geduldige papier.
Gedachten, ideeën en gevoelens zijn 24/7 via welk kanaal dan ook al gedeeld.
De ontwikkeling der dingen, in amper dertig jaar tijd, is ongekend.
Wie gaat er nog een cassettebandje samenstellen, welke brief is er nog te schrijven?
Ik vind er niets van, ik moest er slechts aan denken.
En dacht: voor je het weet weet je niet meer hoe het was.
De liefdevolle aandacht en tijd.
Voor jezelf en de ander.
plezierde
bierde
in Bloemendaal
Puglia
Doorn
Washington
Terschelling
Utrecht
mijn lieve zoon
nam afscheid
van het werk
alles komt
en laat
achter
een voetprint
als herinnering
maar diep gegroefd
en veel meer dan een herinnering
is het definitieve afscheid
van mijn dierbaarste vriendschap
weggeslagen door de dood
natuurlijk
ik vierde
plezierde
bierde
en toch
het is
nooit
meer
hetzelfde
verder van waar ik kwam
van benutte
en gemiste kansen
nog genoeg laat ik hier achter.
Ik haalde, bracht
leefde, liefde en
verdriette
trachtte te maken
dat kleine verschil.
En zo trek ik verder
gekoesterde herinneringen
een schat aan verhalen
mooie beelden
ontelbare ervaringen
ik neem ze
met mij mee.
En zo trek ik verder
tegen de snelheid
van het leven in
ik ontdek,
ik leer
verwonder
en nog zo veel meer.
Dank aan ieder
die zes mooie jaren
met mij zijn meegereisd.
In liefde - liefdevolle gedachten
zijn de twee mensen
die mij lief zijn
en die ik tijdens deze reis
voorgoed ben kwijt geraakt
maar voor altijd
ook nu
op mijn schouder
met mij mee zullen reizen.
En zo trek ik verder
een onbekende wereld in.
Ik heb het nooit gedaan
dus ik denk dat ik het wel kan.
De paus stopt.
De man, de invloedrijke Katholieke wereldleider.
Die in 8 jaar tijd belangrijke statements maakte.
Als zijnde:
de gaskamers uit WO2 ontkennend,
homosexualiteit verbiedend,
condoomgebruik negerend,
het grootste schandaal van seksueel misbruik onder in de la duwwend.
Hij stopt.
Onlangs ontdekte ik dat mijn overstap op 1 januari aanstaande niet de eerste overstap is die ik bij aanvang van een nieuw kalenderjaar maak.
Voor sommigen in de onderwijswereld is zo'n overstap redelijk controversieel want midden in een schooljaar.
Dat heeft mij er nooit van weerhouden een stap te zetten, zo blijkt met terugwerkende kracht.
Op de middelbare school stapte ik al eens na een aantal maanden weer terug van het leerlingenwezen (ja dat heette toen zo) naar de HAVO. Het moet ergens in januari geweest zijn, hangende pootjes, ik zou mijn best gaan doen.
Daarna gebeurde het nog eens 2 keer en nu dus voor de derde keer.
Het is geen toeval. Het denken in toeval past sowieso niet bij mij. 'It's all meant to try us out' hoorde ik Freek de Jonge heel lang geleden eens vertellen tijdens een door mij bezochtte theater show. It's all meant to try us out, niets is toevallig!
Het zijn de kansen die langskomen, het is de continue overweging wat mijn omgeving en mijzelf verder brengt. Ter overweging in de periodes van ogenschijnlijke rust tijdens de zomervakantie maar ook op de andere momenten van het jaar.
It's all meant to try us out. Die overtuiging geeft mij immer de zekerheid dat de stappen die ik zet altijd ergens toe dienen. Succesvol of niet, het heeft altijd een doel, iedere stap heeft zin.
Zojuist stoorde mijn studerende zoon mij in deze gedachtengang en gaf mij een korte impressie van zijn leerstof over de filosoof Plato. Over de ordening der dingen. En dat alles dat wij waarnemen slechts een waarneming is waarachter die vaste ordening schuilgaat.
Met een, waarschijnlijk onbegrijpelijke, kronkeling van mijn gedachten, vind ik de link tussen de verhandeling van mijn zoon en mijn stukje hier op het scherm.
Achter de stappen die ik in de voor ons waarneembare wereld zet, schuilt de vaste ordening der dingen.
Met die eeuwenoude zekerheid stap ik straks weer een nieuwe wereld in.
Wij, onderwijzers,
zijn als tuinmannen.
Verdrietig wanneer de bloem vroegtijdig is geknakt.
dat ik, na het beeld van deze dag
het beeld
niet meer kan vergeten.
Amper drie kilometer hier vandaan
ligt een man te slapen onder een brug
een karton, matras en dekens
vanmiddag lag hij daar ook.
Gisteravond vertelde Nasrdin Dchar
'de plek waar een kind zijn ogen opendoet
dat is zijn thuis'
waar is het thuis van deze man
dacht ik.
Naieveling,
je weet toch dat dit bestaat
denk ik terwijl ik door mijn agenda scrol
ik zie dat ik de komende weken
in restaurants ben uitgenodigd.
Ik denk, zal ik de diners besparen
en deze man daar op zijn karton
hier drie kilometer vandaan
wat warme maaltijden gunnen
zou dat kunnen?
Zou ik,
kan ik,
kan tenminste een iemand zich
bekommeren om deze man
of is hij te ver om nog gered te kunnen worden
en zijn al deze gedachten
de gedachten van een
naïeveling?
Het is vreemd te ervaren
dat een alledaags ritueel plotsklaps
kan veranderen.
We zijn sinds de oprichting van deze app-groep deze zomer, inmiddels gegroeid tot ruim 100 deelnemers.
De initiatieven zijn zeer divers geweest en er zitten mooie succesvolle acties bij.
Een kennis geholpen bij de schuld vanwege een oplichter, de zieke buurman een boeket bezorgd, kaartjes verstuurd.
Mooie voorbeelden die passen bij de intentie van deze groep zoals door mij in de zomer bedacht.
Nog even terug naar het idee: ik bevind mij niet altijd in de omgeving waar ik mensen aantref die een duwtje in de rug kunnen krijgen. Via via kom je dan wel van dit soort verhalen te horen. Mensen die iemand persoonlijk kennen zoals het prachtige voorbeeld van de lieve buurman die naar het verpleegtehuis moest. Even een hart onder de riem steken met elkaar, ook al kennen we de man niet persoonlijk. Behalve dan een van onze deelnemers.
Of de deelnemer die zelf geconfronteerd wordt met een ziekte in het gezin en dat omzet naar iets positiefs door een boek te schrijven voor andere mensen die hier mee worden geconfronteerd.
De initiatieven die lijken op crowdfunding en/of aansluten bij landelijke hulpacties vind ik minder goed bij de groep 'aardigheid' passen. Of zoals iemand het mij stelde: het moet niet lijken op een digitale collectebus die mij op zaterdagochtend wordt voorgehouden.
Ik wil de deelnemers dan ook het volgende vragen: post een initiatief waarbij;
- je direct en persoonlijk betrokken bent;
- het bij voorkeur gaat om een individuele situatie;
- nog geen landelijke aandacht voor is gevraag;
- het gaat om het 'kleine, onzichtbare leed of verdriet';
- geen sprake is van crowdfunding achtige intiatieven.
Heb je twijfels of je oproep past bij het idee van de app-groep. App mij dan even persoonlijk.
En wordt er wel een actie gepost waar je niet zo veel bij voelt: het staat je altijd vrij om niet te reageren natuurlijk. Blijf gewoon aanhaken er komt vast nog weer iets anders langs :-)
Dank je wel.
Jeroen
Ik kan mij opwinden
over het gebrek aan inzet in Den Haag
om van ons vak echt iets moois te kunnen maken
geld, aanzien, nieuwe leerkrachten
politieke beloftes die eens bewaarheid mogen worden.
Ik kan mijn tegenstrijdigheid in gedachten velen,
van zwart en wit in de Piet discussie
over tegenstanders die worden tegengewerkt
politici die daar symphatiek tegenover staan
ons recht op democratie daarmee verkwanselen.
Ik kan het allemaal wel hebben
de wereld draait heus wel door
totdat ik verzeil in de docu van de IDFA
waarin de in en in zieke kinderen worden gevolgd in het kankerinstituut
ik hoopte met hen en hun ouders en zusje mee
voelde de chemo, zag de pijn, en hoopte.
God,
de docu werd door de EO uitgezonden,
wat hoopte ik met hen mee,
en wat brak mijn hart met het ventje dat naar huis mocht,
de boze cellen hadden het gewonnen van de goede cellen,
ik keerde mij van de tv weg, dit was te veel
en hoorde dat hij inderdaad niet lang meer had geleefd.
Dan, in alle opwinding die ons ten deel valt,
is het echt te veel
hartverscheurende beelden
we zijn vaak gezegend met ons eigen geluk
tot het ongeluk ons kruist,
we zijn ons dat
veel te weinig bewust.
de dode
nog meer
levend
dan bij
leven
in gedachten
is.
Dan is de dood
zo voelbaar
en levend
bij alle dag.
Het leven
met die dood
is nooit meer
hetzelfde
als voorheen.
Ik werd onverwachts geconfronteerd met zijn laatste wanhopige actie in dit aardse bestaan.
Op verzoek - een korte toelichting op de app-groep 'aardigheid'.
Gestart
In de zomer van 2017, naar aanleiding van een bericht over een app-groep van jongens met dezelfde naam. 250 jongens verbinden zich via een app-groep en verlenen hand en spandiensten aan elkaar. Een verhuizing, even uit de nood helpen. Een van de jongens plaatst zijn boete in de app-groep. Arme (?) student die er even geen geld voor heeft. De mannen uit de app-groep die elkaar voornamelijk online kennen doneren via een 'tikkie' een kleine bijdrage. Het leed van de boete was snel voorbij.
Aardigheid
Het bracht mij op het idee om deze app-groep te starten. Stel, dacht ik, dat je met een grote groep mensen iets kan betekenen voor iemand uit je buurt. Soms materieel, soms immaterieel. Net even het verschil kunnen maken. De kracht zit in de hoeveelheid mensen die tezamen een wezenlijk verschil kunnen maken. Bovendien wil ik best iets voor anderen kunnen bijdragen maar zit er in mijn 'bubbel' niet direct de mensen die hulp kunnen gebruiken. Anderen kunnen andere mensen aandragen.
Hoe werkt het?
De hele groep is gebaseerd op vertrouwen, vrijblijvendheid en anonimiteit. Leden kunnen een initiatief plaatsen. Dat kan gaan om een verzoek tot het sturen van een kaartje naar iemand, tot een financiele bijdrage om het leed van iemand te verzachten. Eigenlijk zijn alle oproepen mogelijk. Iedereen is vervolgens vrij om te doneren of een bijdrage te leveren. Vooraf kan je geen verwachtingen hebben, iedere opbrengst is mooi. Van groot tot klein. Deelname verplicht namelijk niemand tot het beantwoorden van een initiatief.
Na het plaatsen van een oproep wacht de initiatiefnemer een aantal dagen om de opbrengst af te wachten. We vinden het leuk wanneer het resultaat in de app-groep zal worden gedeeld.
De deelnemers blijven anoniem en hun bijdrage blijft onbekend. Het gaat ons om het totaal namens deze app-groep.
Lees ook even deze aanvulling
Financiële bijdrage
Het gaat niet altijd om een financiele bijdrage, andere oproepen kunnen ook worden geplaatst. Wanneer het echter om een financiele bijdrage gaat dan werkt een oproep via de app 'tikkie' het gemakkelijkst. Deze app kan je op je telefoon downloaden. Je kunt via deze app een bijdrage via de Whatsapp uitzetten. Je bepaalt het bedrag en de omschrijving en deelt deze in de app-groep 'aardigheid'. Het is handig wanneer je de mensen laat kiezen in verschillende hoogtes. Je stuurt dus twee of drie verzoekjes uit met verschillende bijdragen.
Het geld ontvang je op je eigen rekening om dit vervolgens te kunnen besteden aan de voltooiing van je oproep.
Deelnemers
De groep is sinds de zomer 2017 tot november gegroeid tot 50 deelnemers gegroeid. Begin november groeide de app-groep tot 80 deelnemers. Ik hoop van harte dat dit aantal nog verder groeit met mensen die hier graag aan deel willen nemen. Alle deelnemers kunnen zelf deelnemers toevoegen, ze zijn allen groepbeheerders. Het is wel fijn om alleen mensen toe te voegen die ook daadwerkelijk achter dit initiatief staan en actief willen deelnemen.
De appgroep
Gebruiken we bij voorbaat om oproepen te plaatsen en de tikkie app te plaatsen. Het staat mensen verder vrij om te reageren, we proberen discussies te vermijden. Wie 'dol' wordt van oproepen raad ik aan om de meldingen voor deze app-groep te negeren. In principe is het fijn om rekening met elkaar te houden en gesprekken eventueel 1 op 1 te voeren en niet in deze groep te plaatsen. Sowieso gaan we niet discusieren over de opbrengsten. Iedere bijdrage is oke, teleurstellingen horen niet echt thuis in deze groep. Vrijblijvend en voor de aardigheid :-)
En verder..
Heb je vragen, ideeën of opmerkingen naar mij als initiatiefnemer - weet me te vinden (nummer in de app te vinden).
Laten we de groep vooral met elkaar uitbereiden, dat zou fijn zijn voor de slagkracht. En voel je vrij om een goed initiatief te plaatsen. Waarbij het denk ik goed is om deze tot 1 a 2x per maand te beperken. We zien wel verder hoe het loopt.
Het delen van dit initiatief via je eigen social netwerk (facebook en linkedin) werkt erg goed om de groep uit te bereiden. We zijn er met elkaar om er voor te zorgen dat we geen anonieme deelnemers laten deelnemen. Iedere deelnemer die iemand toevoegt staat in voor de betrouwbaarheid van de deelnemer. (veel verder dan dit op vertrouwen te kunnen doen wil ik niet gaan)
Initiatieven tot op heden (december 2017) succesvol en minder succesvol ;-)
- Een jongen balancerend op de rand van onze samenleving wordt een steuntje in de rug gegeven. We doneren met z'n allen om hem te laten weten dat er mensen zijn die hem de moeite waard vinden en geven hem schoeisel en kleding. (€380 - reactie: Hallo allen, ik heb de jongeman gisteren kunnen verblijden met het geweldige bedrag van 380€, hij was er stil van en ik moest jullie (bij deze) bedanken. Het bedrag zal goed besteed worden. Super om met deze groep een verschil uit te kunnen maken)
- Een ernstig ziek nichtje (9 jaar) fleurt wat op van kaartjes die ze in een lange lijn ophangt. Het adres wordt gedeeld en er worden kaartjes naar haar gestuurd.
- Een buurman van een van de deelnemers is 'de weg kwijt'. Een man die altijd voor andere zorgde maar nu vanwege dementie 'op kamers gaat'. De deelnemer van de app-groep wil graag een boeket namens de app-groep verzorgen. Resultaat: veel enthousiaste reacties - bijna 100€ waarvan een fotoboek van het dorp is gekocht en de buurman iedere twee weken een mooi boeket wordt bezorgd.
- Voor een initiatief in Indonesie. Een jongen loopt daar stage en stimuleert het sporten voor kinderen. Resultaat: €17,50
- Autobranden in Culemborg. Een deelnemer plaatst een oproep opgevist van Facebook om de eigenaar van een uitgebrande auto financieel te ondersteunen. Resultaat: €30
- Iemand die een tv nodig heeft voor een client in de verstandelijke gehandicaptenzorg. Resultaat - diverse aanbiedingen
- Een algemene oproep voor een bijdrage aan de ramp in Sint Maarten. Resultaat onbekend - de bijdrage ging naar het hulpnummer.
- Een vrouw is opgelicht door een klusjesman, flinke financiele tegenvaller bij iemand die het toch al niet heel breed heeft. De oproep resulteerde in een opbrengst van €250. Reactie: WAUW!! Wat ontzettend lief!! Ik zal dit bedrag zeker aan het huis besteden!! Kun jij op de een of andere manier namens mij bedanken?
neven en nichten
Oma's en onbekende opa's
de vaders en moeders
jonge leerlingen, het verdriette mij zeer
mijn lieve vriendin,
als eerste van mijn vriendenschaar.
Voor Jan, Piet, Gert, Arie, Wim, Henny, Gijs
Riet, Bets,
Wijntje, Cornelia en de Aries,
Marion en Erik
en voor
Kristel.
Voor hen allen,
zij die mij leven kleurden
zij lieten het leven
wij konden doorgaan.
Allerzielen
Voor hen wil ik stil zijn
zij trekken vandaag
weer even aan mij voorbij.
Dood zijn ze pas
als wij ze zijn vergeten.
naar gezang, gebeden,
een kleine snik links
een kist in het midden,
het bekende beeld.
Zonder dood, geen leven,
zo tracht ik mijn oude moeder
enige woorden van troost te bieden.
Ik weet wel beter,
troost laat zich niet sturen
evenmin
de sterkte van het verdriet.
Ik luister naar de woorden achter de woorden,
de dood geeft een deken van mildheid
we luisteren daar
met ieder zo ons eigen verhaal.
En,
we deinen mee
op de gevoelens van de dag
als op de gebeurtenissen in het leven.
Zonder deining geen leven
al is het wachten
op de kalmte van een stille zee.
Voor even
zonder deining.
Het is natuurlijk, ik kan het woord er niet voor vinden, maar dat is het.
Zo is het dus om na ruim twintig jaar vriendschap achter te blijven.
Natuurlijk, het kwam niet onverwacht, het grootste deel van de vriendschap wisten we dat de kans groot was dat ik degene was die achter zou blijven. Hoewel ik in die tussentijd nog twee serieuze pogingen heb gedaan om het noodlot te tarten. Het zijn de keren geweest dat zij spoedig naast het bed zat om mij in te wrijven dat dit toch echt niet de bedoeling was.
Voor de zekerheid gaf ze mij bij de laatste keer drie kleine engeltjes, na drie ernstige ongelukken was ze bang dat de reddende engelen in mijn leven waren opgebruikt.
Sindsdien staan ze prominent in mijn woonkamer. Ze worden door mij en mijn vrouw gekoesterd.
Ze helpen mij er aan te herinneren het noodlot in mijn leven niet nog verder te tarten.
We wisten dus dat het zo zou gaan, iemand zou achterblijven, op veel te jonge leeftijd. Er zijn jaren geweest dat we het vergaten, hoewel we de gesprekken toch altijd over de essentie van het leven lieten gaan. Dat was natuurlijk niet voor niets.
En in de tijden dat een van ons de bodem van de put dreigde te raken, zij iets vaker dan ik, dan was het contact alleen al genoeg om daar bovenop te komen. De wetenschap dat de een er voor de ander was. Nimmer veroordelend.
Ja de vriendschap was een mooie. We deelden niet het leven van elkaar, we deelden de vriendschap.
Een grootse vriendschap, en ‘onze levens’ wisten er van.
Onze namen gingen in het rond, die onbekende, bekende persoon in het leven zonder hem en haar te hebben gezien. Ja we waren belangrijk voor elkaar en velen wisten dat te benoemen.
Ieder van ons bereidde zich er op voor. Zij wist haar aandacht te richten op waar het om zou moeten gaan. Bereidde haar gezin er op voor, stelde haar levensverhaal vast, en leefde het leven voort. Ik wist dat ik anderen in vertrouwen moest nemen, ik ben gewend geraakt aan vriendschappen die er toe doen. Het gemis zou te groot worden. En we hadden het er met elkaar over. Wat als, straks, en hoe dan?
En toen die zomer waarin alles dan echt onvermijdelijk werd. De aanstaande dood de regie over het leven nam. Over haar leven nam. Het was nog een gevecht over de regie, zij hield het nog even vast totdat ze zag dat het voor iedereen goed was. Pas toen gaf ze zich gewonnen.
En wij, ook ik, vonden het goed omdat we zagen dat de aanstaande dood te sterk aanwezig was. Er was geen winnen meer aan en zij wist het als geen ander. En ach, als je de regie over laat aan een ander, houd je alsnog de regie. Zo deed ze dat.
We vierden, plezierden, lieten onze tranen gaan in die weken en brachten haar het afscheid zoals het hoorde. En daarna was het goed, omdat we ook niet meer tegen beter weten in hadden kunnen hopen.
Het was goed, voor even, voor een aantal weken. Het kon toch ook niet anders?
Inmiddels heb ik al meerdere keren met mijn phone in de hand gezeten, zoals het altijd was geweest. Even het moment te delen, vaak de momenten van geluk, soms de momenten van diep verdriet. Ja, vertelde ik haar, juist op de momenten dat ik je het hardste nodig zal hebben ben je er straks niet meer.
Onlangs op zo’n moment dat alles klopte. Precies zo’n moment om even te delen, we genoten immers optimaal van elkaars geluk dat we op afstand met elkaar deelden. Ja daar, daar stroomden de tranen die zich al een maand lang hadden stil gehouden.
Er was niets meer te delen,
het was de pure alenigheid van een voor altijd verloren vriendschap.
Er is ontzettend veel moois hier bij mij gebleven.
Ondanks dat.
De leegte, het gemis van die onvervangbare vriendschap.
Zo voelt dat dus,
van de buik naar het hoofd
van de brok in de keel
tot de tranen over de wangen.
Zo is het dus om na twintig jaar vriendschap achter te blijven.
Niet de speculaties
wel de feiten
Niet het volk
wel de redelijkheid
Niet de mening
wel de rechtsstaat
Niet het oordeel
wel de aandacht
Niet de petities
wel het geduld
NIet de herrie, de aandacht
wel het respect, in stilte
In de harten van hen die haar lief hebben
is het hartverscheurend
stil
En in die stilte
liggen zoveel woorden
opgeborgen
Sssst
meer en meer
die liefde voor de zachtheid
idolen van deze tijd
een zieke burgervader
de zachtaardige voetbalheld geveld voor het leven
stille tochten, luid applaus
we bewonderen hen
op het randje van hun leefbare leven.
We eren de onschuldige slachtoffers
54 van vandaag
laten een traan
spreken de afschuw
en denken met elkaar
waar gaat het naar toe
in onze wereld.
En al die verwondering,
bewondering, het eren,
verdwijnt als sneeuw voor de zon,
in het kleine gedrag op de dag,
de man in de auto
de nare tweet
het bashen van mensen
met ook een goede bedoeling.
Het valt slecht te rijmen
het eren versus de slechtheid
ik wens meer en meer
een milde open aandacht
het ingeslikte oordeel
Het is makkelijker om
het slechte te veroordelen
dan het goede voor te leven
blijkbaar.
Morgen dan misschien?
En in hun kielzog de ouders. Het scholenbezoek seizoen is in volle gang.
De wereld
de wereld draait weer door
de maan is net zo vol
zo vol als voorheen
Schijn...
De stilte
is oneindig gebleken
de nacht
lijkt sindsdien
zwarter dan zwart
En als de zon
haar felle licht
op mijn stenen Maria
laat vallen
Het zonlicht
plots door de grauwe wolken
breekt
Dan staat de wereld
weer net zo stil
en is de stilte
nog stiller dan het is geweest.
Dan ben je
plots en onverwacht
oneindig
dichtbij.
Gelukkig maar.
29/8/17 - 29/9/17
heel misschien
toch nog een retourtje
voor het duwtje in de rug
de woorden van troost
jouw lach
het vertrouwen
dat altijd
alles
goed zal
komen.
De twilight zone, tussen de dag met zoveel meningen, ideeen en gebeurtenissen en de avond van milde open aandacht.
Blogsite 'hetkind' gaat verder met een nieuwe site en vraagt de bloggers (van weleer) het werk in bewaring te stellen. Ik doe dat door alle schrijfsels van de afgelopen jaren op die site hier in een artikel te plaatsen.
Dag juf - april '17 herplaatst - eerder geschreven.
Over (straat)jongeren - januari '17 - na een bezoek aan scholen in Rotterdam Zuid
Over (straat)jongeren: ‘Geef ze een tweede, derde een vierde kans. Laat ze niet vallen.’
Houd ze binnen en wees beschikbaar.
Van speciaal onderwijs naar vakmanschap - januari 2017
Een interview met Daisy Hombergen - inspecteur van het onderwijs voor het magazine van Het Kind - Mei 2016
Klik hier voor de pdf
Gedrag zoals men van je verwacht: als een rotzakje - februari 2016
Stempels - oktober 2015
Wind en zeilen - september 2015
Uitgaan van vertrouwen - naar aanleiding van een lezing - juni 2015
Je ogen - maart 2015
Over tafeltjesavonden - wat zei de juf? - maart 2015
Angst - naar aanleiding van een lezing van Gert Biesta - februari 2015
Je suis - januari 2015 - nav de aanslag in Parijs
Optelsom - december 2014
December - de klas is mooi versierd - december 2014 (over depressie in het gezin)
Een blij gesprek - november 2014
Wees eerlijk en leef! - november 2014
Een 'Cito - lezing' - november 2014
Het slechten van muren - november 2014
De passie voor het leven - een nieuw schoolvak - november 2014
Het zout der aarde - oktober 2014
Vragen en wedervragen - oktober 2014
Geniet - oktober 2014
Transitie - oktober 2014
Ach school - roltrap naar de maan - oktober 2014
Moed en moet - september 2014
Tactvol handelen - juni 2014
Lieve onuitstaanbare goedwillende juf - juni 2014
Ben je er?
‘Een school die zich alleen maar op leren richt verliest zijn bestaansrecht op den duur’ - mei 2014
Een 'ontmoeting' met de Dalai lama - mei 2014
Het ongeplaveide pad - mei 2013
Wat wil je later worden? - april 2014
Alleen nu nog kan ik het verschil maken - voor alles dat nog komen gaat - april 2014
Onderwijs jargon - maart 2014
Straks na schooltijd is het weer druk en driftig genoeg - maart 2014
De beste - augustus 2013
Kokervisie - juli 2013
ik voel de liefde in de woorden
ze trillen mij tegemoet.
Liefde dacht ik,
niet die van de kalverliefde,
niet die liefde voor een levenlang,
maar liefde, de liefde die de lucht laat trillen
niet hevig,
maar op een vanzelfsprekende wijze
liefde
met kleine letters.
De liefde van een ouder voor een kind
de liefde die er is in die waarachtige vriendschap
van man tot man, vrouw tot vrouw, man tot vrouw
de liefde voor elkaar
onbeperkt
en onvoorwaardelijk.
Die liefde die zich niet laat vatten in woorden
maar trilt in de lucht
liefde die warmt en pleziert
in die vanzelfsprekende aanwezigheid.
Liefde die ongenadig pijnigt
bij afscheid voor korte duur
die adembenemd is
bij een onvermijdelijk afscheid
voor altijd.
Die liefde, als levenselixer,
die ja,
die liefde
díe liefde
laat de lucht
voor altijd trillen.
Getroffen over het leven vanuit het hoofd, en het onzichtbare hart. Voor de tweede keer deze dag, maar dit terzijde.
buiten zo luid en prachtig aanwezig
genoeg.
stil.
Twee dagen geleden plaatste ik dit intitiatef op deze site. (lees hier)
Met dank aan mijn eigen social-media mogelijkheden (facebook, twitter, linked-in) en mijn netwerk is de appgroep inmiddels in deze paar dagen uitgegroeid tot 35 deelnemers. Het is een mooi begin.
Veel van de deelnemers ken ik persoonlijk, een aantal ken ik minder goed (of alleen van naam via Linked-in netwerk).
Zo is het ook bedoeld: vrienden van vrienden van vrienden.
De reacties die ik van de deelnemers ontvang zijn erg positief. Ik maak hier uit op dat er voldoende animo zou zijn om anderen te ondersteunen.
De mogelijkheid tot ondersteuning is weer afhankelijk van twee dingen: de vraag voor ondersteuning (ik schat in dat dit vooral voor anderen zal zijn - ik weet dat een aantal van de deelnemers dicht bij de mensen staan die hulp kunnen gebruken) én de groei naar tenminste 100 en het liefst naar 250 deelnemers.
We zijn op weg.. tijdens het schrijven van dit stukje zijn we naar 36 gegroeid.
De groep is van alle deelnemers, ik houd jullie op de hoogte.
Jeroen
Dit is het idee.
Alle omgevingsgeluiden worden voor even volledig geabsorbeerd door het nieuwe donzendek van de vers gevallen sneeuw.
in deze Hollandse zomer
Ze is van Zuid-Amerikaanse afkomst. Boven mijn hoofd kijkt ze vanaf hier onze nieuwe huiskamer in. Haar stenen lijf wordt verwarmd door de kaarsen om haar heen. Zij bekommert zich deze dag om al dat leed van nabestaanden.
Het leed van de voetballende rijke jongens.
Om te beseffen en nooit te vergeten,
dat het slechts,
‘Ik hoop niet dat jij de vader wordt die ik heb gehad’ zei de oudste broer tegen de jongste.
De jongste broer antwoordde met ‘ik hoop dat ik word zoals mijn vader’.
Het is een fragment uit de zomerfilm ‘Retour en Bourgogne’.
De dood van hun vader heeft deze twintigers weer bijeen gebracht, samen met hun zus.
Ondanks het broers-en-zus-zijn, hebben ze een geheel eigen beleving aan hun vader.
De positie in rij heeft hen gevormd en heeft bepaald hoezeer zij de liefde van hun vader hebben kunnen ervaren.
Geen liefde, zegt de oudste, niets van dat alles.
Een held, zegt de jongste.
De oudste liep er voor weg, weg van zijn vader, zijn afschuw, op weg naar een eigen ik.
De jongste bleef thuis uit liefde, compassie.
Ik herinnerde mij de wandeling van jaren geleden. We spraken over onze jeugd, mijn zussen en ik.
We waren totaal verrast over de beleving van onze jeugdjaren. Negen en zeven jaar verschil maakte onze herinnering een totaal andere.
De dood van onze vader bracht ons vele herinneringen die we niet herkenden in elkaar.
Zoals het in een feelgoodmovie hoort wist de oudste nog een mooie liefdevolle brief van zijn zieke vader te ontvangen.
‘Voor eeuwig verloren momenten’ zo wist ik het in mijn vaders afscheid te benoemen.
Hij pakte zijn backpack en vervolgde zijn reis, na de ontmoeting met zijn jongere ik, een knuffel, verenigd met zijn verleden.
Het was als een autobiografie.
En verder ook een heerlijke film.
Hard van de vorst en de terugtrekkende vloedlijn. Een stralende zon die langzaam vanachter de duinen tevoorschijn komt.
Nu nog leeg en stil, een paar uur later met duizenden zwetende zwoegende mannen en vrouwen. De lopers van de jaarlijkse halve marathon.
In zijn onmacht om mijn vader te kunnen zijn
schuilde ook zijn verdriet
hij had genoeg aan zichzelf
in de donkere dagen waarin hij zijn leven leefde.
Vandaag met de verfkwast in mijn hand dacht ik aan de schilderlessen van mijn Ome Wim.
Willem was schilder, zijn gezin was soms mijn tweede thuis. Waar m'n tante in de ochtend fluitend het ontbijt smeerde.
Geen mooier geluid dan dat geluid.
Een plek waar de grauwe donkere sluier voor even was verdwenen.
Willem was er toen mijn schoolcarrière volledig stokte. Met een verfkwast in de hand hield hij mij van de straat.
Vandaag, dertig jaar later zal het zijn, dacht ik op deze vaderdag, voortdurend aan Wim.
Hoe houd je de kwast vast, stevig aanzetten, geen druipers.
Mijn vader was in geen velden of wegen in mijn herinnering te vinden.
Het is vaderdag 2017
ik denk vandaag
meer dan mij lief is
aan het vaderschap in mijn jeugd.
Ik denk aan de kinderen van nu
voor wie het alles behalve vanzelfsprekend is
om een liefhebbende vader te hebben.
Zij zullen weer blij zijn
De heilige koe doet rare dingen met de mens.
praatte zijn luisterliedjes aan elkaar
prachtige kleine verhalen
over het leven, de schoonheid
verliefd op zijn streek en moeder aarde.
Een van die verhalen zingt,
naast de indruk van zijn liedjes
voortdurend door in mijn hoofd
mijn eigen woorden maar dan zo fraai vertolkt
door de veelzijdige man op het podium.
Hij herinnerde zich het verhaal uit zijn jeugd
met groot verdriet kon hij bij zijn opa goed terecht
zijn opa luisterde en wist hem goede dingen te vertellen
op al die momenten dat hij hem nodig had gehad.
Zo wist zijn opa en hem te vertellen,
na stommiteit of wanneer hij even de bodem had geraakt,
'jongen, voor later heb je tenminste een verhaal'.
En daarna, na weer zo'n anekdote,
pakte de zanger zijn gitaar
of zat hij aan zijn piano
zong hij weer een mooi lied.
Wat nog dagen in mijn hoofd blijft hangen
zijn de woorden van zijn opa,
'jongen, voor later heb je tenminste een verhaal'.
De thuiswerkdag in de sportschool beginnen. Het lijf laten herstellen van de klap op het asfalt en verder aan te laten sterken. En veel meer dan dat.
als de laatse veertig dagen zijn verstreken
wat dan?
Ver weg van je nieuwe thuisland
de muziek, het eten
de eeuwig durende zomerse dagen.
De Spaanse klanken die je jezelf hebt eigengemaakt
de zwiepende heupen
de macho mannen.
Jouw leven zonder druk
waar de kalmte opweegt tegen de corruptie
waar de vriendschappen de armoede doen vergeten.
Straks land je weer in je andere thuisland
keer je als bijna volwassene terug
en sluiten we jou, met een lichte tegenzin van jouw kant,
in onze armen.
Zo zal het ongeveer zijn
de schaduwkant van jouw 'leven in een jaar'
Maar vergeet dat alles maar
in de veertig dagen die nog komen gaan.
Zweef zoon,
op deze dagen van Colombiaans geluk
die je nooit
nee nooit meer zal gaan vergeten.
van tak tot tak,
tijdens een avondwandeling
steken twee herten het wandelpad over
vanavond kroop een van de
rode wollige bosmuisjes
langs mijn broekspijp
naar omhoog.
We fietsten inmiddels
door bossen en over heuvels,
als dertig jaar terug in de tijd
onze zomerse fietsvakanties
van weleer
de bomen kleuren groener
de vogels zingen het hoogste lied.
In dit donkerste donkere bos
aan de rand van de A12
in onze wachtkamer
op alles dat nog komen gaat.
Na al dit groene moois en deze stilte
verlang ik naar de ruhring
op de zondagochtend
een wandeling
van Vinex naar de Munt
naar de rustige winkelstraten.
In de avond,
de drukte van de kroegen,
of diep weggezakt
in de stoel
bij het grote filmdoek
het vertier
de beweging,
het leven
van de stad.
Niet het bos,
maar de Dom.
Nog even.
In een dag waarop alles voor hem mis leek te gaan, kwamen we vast te zitten in de diverse wegaanpassingen die er rondom Schiphol zijn. De tijd drong, terwijl ik rondjes leek te rijden zonder de juiste afslag te kunnen vinden. Iemand zou ons toch moeten kunnen helpen?
En dat klopt: een alleraardigste vrouw aan de telefoon, werkzaam bij een servicenummer van Schiphol stond mij te woord. Naast mij zat een totaal verbouwereerde Italiaan. Eerder die dag had hij uren met de Italiaanse luchtvaartmaatschappij aan de telefoon gezeten om de problemen met zijn vliegticket te kunnen oplossen. Onbereikbaar en onwelwillend, zoals hij het was gewend in zijn thuisland.
'Nee', zo vertelde hij mij, 'het is opvallend hoe vriendelijk de mensen bij de servicediensten in Nederland zijn'.
Kijk, dacht ik, dat is nog eens een andere beschouwing dan de ruwheid die je meestal hoort.
En sindsdien is het mij opgevallen.
De vriendelijkheid waarmee ik tegemoet word getreden. Vroeger gingen we voor deze vriendelijkheid naar Den Bosch of zuidelijker. We merkten destijd een opvallend verschil in de wijze waarop het winkelpersoneel ons tegemoet trad, daar en bij ons in de Randstad. Dat was toen.
Maar nu: Coolblue, de plaastelijke hovenier, de medewerkers bij de Horeca en filmhuizen in Utrecht, het gaat er ongelooflijk vriendelijk aan toe.
Natuurlijk hebben ze iets te verkopen aan mij. Dat maakt echter de vriendelijkheid niet tot een vanzelfsprekendheid.
Het meisje aan de kassa, de vakkenvuller voor wie geen vraag te veel is en mij leidt naar het juiste schap.
'Had u nog iets anders te vragen, nee, nou dan wens ik u nog een fijne dag'.
'Doei'
(en dat laatste vind ik na een wat zakelijk gesprek dan altijd ook wel weer grappig, de uit de rol vallende maar nog steeds vriendelijke jonge medewerker).
We leven in een allervriendelijkst en aardig land.
Ook voor u een fijne dag :-)
Drie trainingen op een rij, hoogmoed voor de val.
Maar zonder doelen, zonder beschreven woorden liep ik niet ooit die 2300 wedstrijdkilometers en vele vele trainingskilometers.
Tien marathons, 3x Rotterdam, 4x Terschelling en de snelste in Leiden; onder de drie uur. :-)
De eerste wedstrijd in '97, het duurde drie jaar voor de eerste marathon kwam; 3.02.25
Cijferfetisjist, schema's, honderden schema's.
Duurloop, fartlek, over polderwegen in buitenlandse vakantieoorden, minimaal 10 wedstrijden in een seizoen.
Op 10 april 2011 liep ik de laatste marathon en daarna kwamen er geen wedstrijden meer.
Zo fanatiek als het ging, zo abrupt eindigde het.
Een verkeersongeluk (het derde in mijn leven) verpeste het voorgoed.
Dacht ik.
Enkele pogingen tot een herpakken van de trainingen leidde tot niets.
Tot deze week, zes jaar na dato.
April 2017, serieuze zaken voor deze loopamateur.
Eens kijken hoe ver ik nog weer kan komen, en hoe snel.
Rustig aan opbouwen, een eerste 10 kilometerwedstrijd over een aantal weken.
Drie keer in de week trainen.
April 2017...het is een half jaar voor de Berenloop op Terschelling.
De 42.195 meter.
En deze woorden?
Die schrijf ik vooral voor mezelf, om wat druk van buitenaf te krijgen om dit schema te gaan volgen.
Te lopen, deze keer niet meer gesponsord (ik liep seizoenen lang voor het KWF), maar met net zoveel overtuiging.
De 10 kilometerwedstrijd dus als eerste doel.
Ik vind 46 uitslagen terug in mijn uitslagenlijst.
Snelste: 36,42 in Utrecht (sept 2009)
Alle anderen gingen rond en meestal onder de 40''
Als ik onder de 50'' finish, dan is dat een mooie eerste start voor dit zes jaar ouder geworden lijf.
Zo het eerste doel is gezet.
En houd mij er maar aan.
To be continued.
Ondertussen in
… de bossen van Maarn is het morgen exact 270 dagen geleden dat we onze zoon gedag zeiden. Een jaartje naar Colombia.
En zo leven we in 2013 soms nog met het ene been in de 20e eeuw en het andere bij de dag van vandaag.
aan de Hortensias
laat zich zien.
De rode wijn in het glas
warmt zich op aan de lentezon.
Zomertijd,
de vroege avond
voelt als een warme middag.
De tuin, het groen,
de geluiden uit de buurt
alles is hetzelfde
en alles is veranderd.
Nog een keer,
een slok,
de dozen staan al klaar.
Hier in dit huis,
werden de jongens groot
we streden en plezierden
om te kunnen worden wie ze zijn
vrij om de wereld in te gaan.
Nog heel even,
de zon, de wijn,
het jonge groen aan de Hortensias.
In een geheim gebleven lied zingt John Hiat:
'you should have been a gipsy,
with a diamond in your tooth,
you could have told the fortune
you should have told the truth
about the roses on your tombstone
...'
We trekken voort
het was mooi
we gaan door
naar het rumoer van de stad.
Mijn lief gaat mee
in de grillen van mijn denken
onze toekomst tegemoet.
'Stel nou, dat dit alles de droom is, een oefening voor het leven hierna.
En dat je straks, na deze droom, weer naast je vader kan zitten om het gesprek te voeren.'
Ik keek hem aan en zag in zijn ogen dat hij serieus was.
Een serieuze gedachte van deze werkelijkheid, zijn werkelijkheid.
Voor een kort moment ging ik mee in zijn gedachten, en schitterde een gelukzalig moment in iets dat mijn ziel zou moeten zijn.
Als in een flits zat ik daar met mijn vader een gesprek te voeren, het leven te bespreken, zoals ik dat nu hier in werkelijkheid met deze vriend zat te voeren.
'Ja' zo vertelde ik hem, 'stel, ik voel de schittering bij de gedachte, maar het is een utopie. De schittering die ik voelde is een wens uit het verleden.
Ook in het leven na deze droom zou dat gesprek er niet van komen.'
'Het is een prachtige gedachte', zo ging ik verder 'het echte leven na deze droom die we leven. Maar ik heb het vooral hier en nu te geven, mijn leven als een droom te leven. Tenminste daarnaar te streven.'
Insallah
ik luisterde op weg naar huis naar de radio
naar verhalen van het gebroken hart
en zo zat ik luisterend naar de woorden en mooie muziek
plotsklaps terug in mijn jeugdjaren
mooi toch hoe de combinatie van woorden en muziek de herinneringen
zo levend bij je binnen kunnen komen.
Ach de liefde
de kalverliefde op de basisschool
de stille liefde in de brugklas
een eerste zoen
zij wel, jij niet verliefd
of pijnlijk andersom.
Ach de liefde
recht in je hart
of met terugwerkende kracht
van voorbijgaande aard
of als een blok aan je been.
Ach de liefde
voor je lief,
je vrienden
voor je verdriet
je geluk
het leven.
Ja de liefde
zoals zij met de jaren
van kleur en vorm verandert
maar zolang het je bloed laat stromen
om te weten dat je leeft.
Vier de liefde.
De bol, of eigenlijk de bollen. Uit de kraam, van de bakker, of door noeste arbeid op oudjaarsdag zelf gebakken.
'waarom hebben jullie bijna geen donkere kinderen?'
Ik slik
en voel het onbegrip.
Ik zeg
jij en ik,
wij hier samen zo blank als wij zijn
verschillen misschien wel meer van elkaar
dan het verschil tussen blank en donker.
Steeds weer
als jij, als wij
beoordelen op de buitenkant
creëren wij verschillen
en veronderstellen wij overeenkomsten
die er beide niet zijn.
Ik wil niet meer
over kleuren horen
over rassen en geloof.
Ik wil niet meer
alles en iedereen
over die ene kam geschoren zien.
Dus voordat je mij
of de ander in een hokje van kleur of geloof
zal stoppen
leer mij en de ander eens kennen.
Laten we elkaar
als mens beschouwen
een kind als alle kinderen
er valt een wereld mee te redden.
Maar de eerste vlokken vielen al op het groene grasveld aan de andere kant van het raam van mijn kantoor.
En ergens in een van de klaslokalen klonk het eerste sinterklaasliedje, liepen er witte zwarte pieten rond.
De winter komt vroeg dit jaar, steeds eerder, steeds sneller.
Een goud Haags nummertje van Jekkers.
want ik hou van jou is niet de sleutel tot de ander
maar ik hou van mij, al klinkt het bot en slecht
want wie van zichzelf houdt, die geeft pas echt iets kostbaars
als ie ik hou van jou tegen een ander zegt
fietste ik langs de verlichte huiskamers
huiskamergeluk
een vader met kinderen
als in een UNOX reclame.
Ik sloot de gordijnen
ontstak het gasvuur
en nestelde mij
met een fijn glas wijn
in een leeg huis.
Ik vulde de leegte
met een van de mooiste Nederlandstalige nummers die ik ken
om zoveel redenen,
zoals muziek bij iedereen een eigen snaar weet te raken.
Anthony ik voelde om zoveel redenen
een geestverwantschap
en om net zoveel redenen niet.
En dan de tekst
'En we werden ouder liefste, en de kinderen gingen weg
Deden duizend domme dingen maar ze kwamen goed terecht
En jij zei; je wordt steeds mooier
En ik dacht: ja dat is waar
Want we gingen steeds meer lijken op elkaar'
Ik schenk mij zelf een fijn glas wijn in
en weet met fijne herinneringen
in dit lege huis van mij
te zijn
goed te zijn.
Hij, onze bevlogen en charismatische trainer, wilde ons het besef bij brengen dat het kennen en erkennen van het biografisch pad er toe doet. Van onszelf en dat van een ander.
En hij vervolgde zijn eigen verhaal.
Druppel na druppel
uur na uur
verdwijnt het vocht
in haar
aderen.
Twaalf en een half jaar
zegt ze
dat is reden
voor een feestje
toch?
Een jubileum
van het ziek zijn.
Haar verleden
en haar toekomst
trekt in deze ruimte
aan ons voorbij.
Lopend
zittend
liggend
rollend.
Fasen,
zegt ze
ik luister
zittend aan haar bed
fasen is onbespreekbaar
het is nu,
hier
nee!
niet later.
Druppel na druppel
druppelt het vocht in haar aderen
en dan
heel even
door al haar levenskracht heen
is er
kwetsbaarheid
de broosheid
van dit bestaan.
Geen fasen
zegt ze.
En voor even
sluit ze weer
haar ogen
tegen
de werkelijkheid.
Ik las laatst een blog van een 'AFS-ouder'.
Een ouder die heeft ingestemd met het uitwisselingsjaar van haar dochter. Een ver, warm land, op de puberleeftijd van haar kind.
Ze schrijft er over tal van dilemma's, niet van haar dochter maar van haar.
Over de pijn, het verdriet, de afstand, het laten vallen en veel liever willen oprapen van haar kind.
Voor iedere ouder van een puber herkenbaar, die dilemma's waar je voor staat. De grote stap van zorg en opvoeden naar zelfstandigheid en loslaten.
Als ouder van een kind ver over de grenzen is het 'hard-core' afstand nemen.
Ik had daar tot een paar maanden terug geen flauw benul van. Tot twee keer toe genoot ik vooral aan de ontvangende kant: een extra zoon van over de grenzen bij ons in huis. Dat is niet loslaten maar een beetje vasthouden en vooral veel 'vieren'.
Maar nu, sinds 158 dagen geleden, sta ik hier aan de andere kant.
In mijn hardcore les 'afstand houden, loslaten, en er op de juiste wijze en op het juiste moment zijn'.
De ontvangen beelden van onze vijftienjarige zoon in Colombia, zijn fragmentarisch.
In de eerste periode toegelicht met verhalen via de app, maar de laatste tijd steeds meer alleen door toevallig door ons opgepikte foto's.
Ik besef dat het fragmentarisch beeldmateriaal is, maar voorzover in te schatten is, zijn het positieve beelden en verhalen.
De, in mijn beleving spaarzame, toelichtingen van zijn kant zijn immer positief.
Hij houdt zich aan het 'we gaan niet moelijk doen', de woorden die hij 158 dagen geleden dapper uitsprak bij het vertrek op Schiphol.
Met droge ogen vertrok hij door de douane en uit ons zicht.
En met droge ogen vertoeft hij al maanden, dansend, (bungee) springend, zoenend, verwonderend, feestend en ja vooral feestend in het prachtige Colombia.
Op hardcore wijze leer ik afstand nemen, het is immers niets lekkerder om als vijftienjarige je (soms bezorgde) vader via de app te 'vergeten'.
Steeds weer herinner ik mijzelf er aan hoe ik als vijftienjarige in het leven stond; mijn zoon en ik, we lijken op elkaar, ik zou niet anders hebben gedaan.
Tegelijkertijd sta ik stil bij het feit dat ik niet meer vijftien ben maar ook in dit geval aan de andere kant sta; de liefhebbende vader die niets liever zou willen dan zijn zoon in de buurt te hebben.
Dat is voor hem, op zo'n afstand met tal van verleidingen in dit AFS jaar, wel het laatste om bewust van te willen zijn.
En gelijk heeft ie.
Ik laat hem reizen van Noord naar Oost,
van Zuid naar West,
laat hem dansen, vieren
in Colombiaanse spontaniteit
zonder enige bewustzijn van de hollandse drang
naar planning en tijd
de jonge vrouwen om hem heen
de wereldwijde vriendschappen,
een levenlang zomer,
gelijk heeft ie.
Het was prachtig zoals de caberatierre het vanavond op tv wist te vertellen.
"Ik zocht naar woorden, zoals ik naar woorden zocht toen ik keek naar mijn gevaarlijk wegskatende dochter op weg naar school.
Je wilt haar behoeden voor de val, je wilt zorgen, je wilt...
Maar ik hield mijn woorden voor me en dacht alleen maar: als we er maar weer voor haar zijn als zij bij ons aanbelt'.
(over zo'n 185 dagen ;-) )
Door ziekte of erger, door dood.
Lamgeslagen, voor even uit het lood. Weggerukt uit de dagelijkse realiteit van hectiek.
Je denkt, het wordt nooit meer zoals het was, dit besef blijft mij bij.
Een aantal dichtseltjes uit liefde voor 'ons Terschelling
Kop in d'n wind
En als de waddenwind
aansterkt tot kracht zeven
dan nemen we de dijk.
Het grijs van de wolkenlucht
loopt over in de donkere golven
van het hoge water van het wad.
De polderkant
veelzijdige eiland.
Met d'n kop in de wind.
Meedeinen
Dit eiland deint mee
dagelijks verschijnen
en verdwijnen
de toeristen
op en van het eiland
een komen en gaan van mensen
de plaatselijke middenstand
deint in hetzelfde tempo mee.
Zetten ze een voet aan land
de middenstand voor even in beweging gezet
lijken ze te worden verzwolgen
door het eiland zelf
nergens
op de paden
en stranden.
Iedere toerist
heeft het eiland
voor zichzelf.
Misschien juist daarom
blijven ze komen.
Zweven
Te leven als een vogel
voor een moment te kunnen zweven
boven de vloedlijn
met de zeewind
van Terschelling
Brandaris
De wereld raaskalt maar door,
de Brandaris schijnt
in een mistige wereld
zijn licht over het eiland
en weer
en nog een keer.
De liberalen laten van zich horen, zij vinden dat zij onevenredig hard worden aangepakt. 'De hard werkende Nederlander wordt gepakt', zo schreeuwt de Telegraaf van zijn voorpagina af.
'Het wordt je niet geleerd he?
Het ouderschap,
waar je nu goed aan doet
bij het grootbrengen van je kinderen.'
De man aan de bar dronk z'n biertje
en sprak meer tegen zichzelf dan tegen mij.
'Maar goed, als je ze dan hebt
dan doe je het gewoon'.
Zo vervolgde hij zijn verhaal tegen niemand.
'Grootbrengen, laten vallen, weer opvangen.
Zo worden ze groot.'
Hij nam nog eens een slok, en keek voor een moment gedachteloos voor zich uit.
'En als het dan uiteindelijk leuk lijkt te lukken', zo ging hij verder, 'dan laten zij jou los he.
Gaan ze weg, ben je ouder op afstand.
Staan ze op eigen benen
En jijzelf ook weer.'
'En net als dat ouderschap van achttien jaar geleden.
Wordt ook dat je niet geleerd.'
'Wat?' Onderbrak ik de man.
Hij keek mij wat verschrikt aan. Niet opgemerkt dat hij een luisteraar had.
'Hoe je dat doet, antwoordde hij, weer op eigen benen staan.'
We namen beiden nog een slok van ons bier en keken zwijgzaam voor ons uit.
Lees meer: Is it all ment to try us out? (fotoverslagje onderaan)
zegt de zieke vrouw
aan de overkant van het bed waaraan ik zat
tegen de bezige, zorgzame, verpleegkundige.
Met de allerliefste aandacht reageert zij
op deze dappere woorden van haar patiente.
'Acht patienten op een dag',
zo vertelt ze mij even later,
terwijl ze de zakjes met vloeistof
scant, openmaakt, checkt en aansluit.
'Nee, geen routine, daar waak ik voor'.
En zo ziet het er ook uit;
routineus zonder blinde routine.
Daadkrachtig, zorgvuldig en zo menselijk en liefdevol.
Dag in dag uit omringt ze zich met de mensen
in de bedden om haar heen.
Als licht in hun duisternis,
als strohalm,
hun redder
soms tegen beter weten in.
Het is een wereld waar ik niet zou willen zijn.
Niet hier aan de zijde van mijn lieve vriendin.
Maar als het dan toch zo moet zijn,
laat er dan maar heel veel van deze vrouwen en mannen zijn.
Als vrolijke, liefdevolle, zorgzame lichtjes in de duisternis
van al die patiënten in hun bedden,
dag in dag uit.
Wat een mooie vrouw.
Peilingen, harde partijstandpunten, de maakbare wereld.
Zo laten het ons doen geloven, tot 12 september.
bij de Albert Hein
met goede vriend Martin
het meisje aan de kassa bloost
en heeft de dag waar ze niet eens van heeft kunnen dromen.
In Den Haag
wordt het volgende plan ontvouwd voor ons vak
registreren en leren voor het leraarschap
bij het aanhoren van het debat geloof ook ik steeds minder in de democratie:
niemand heeft mij en ons iets gevraagd,
we mogen het er straks wel mee doen.
In Aleppo laat een meisje vanuit een platgebombardeerde flat
de wereld weten dat ze leeft
ondertussen drijven in Italië de lijken
van eens hoopvolle vluchtelingen in de zee.
Maar dan
jij
een strijd te zien vechten
tegen het monster van de kanker
dat
dat laat mijn doldraaiende wereld stil staan
en ik
ik bid
als ongelovige
als nooit te voren
vooral voor jou.
Deze twee woorden uit de stroom van mooie, ontroerende, vertederende, eerlijke verhalen bij het afscheid van een veel te jong gestorven vrouw.
Carpe diem, ze had gezegd dat het daar in het leven om ging. Tenminste, dat is de strekking die ik er uit haalde.
Met het verstrijken van de jaren
wanneer alle eerste keren al zijn geweest
vrees ik voor het uitblijven
van dat euforische
dat blije gevoel
van hier en nu,
nooit meer anders willen.
En dan
valt deze vrees van mij af
hier op dit eiland
dit uitzicht
de heldere sterren aan de lucht
het geluid van de zee
het klinken van de glazen
zo vol van herinneringen.
Geen vrees
wel de euforie
geen mooiere plek
al is het nog een honderd keer meer
dit heerlijke
Terschelling.
Al twee keer, al is het op afstand, ben ik hiermee geconfronteerd.
na vele onderwijsgesprekken op een dag
terugkeer naar mezelf,
om te weten vanwaar mijn drijfveer komt
om te kunnen doen wat ik doe
om te kunnen zijn wie ik ben
dan weet ik door de stille treurnis en de pijn
van vaderloosheid
en spijt
om al wat nooit echt is geweest
waar het voor mij om gaat
niet meer voor mezelf
maar voor al het kwetsbare in het kind
om te kunnen worden wie je bent
is het nodig dat je volledig jezelf zou kunnen zijn
stuiterend, introvert of storend voor de ander
dat je, hoe dan ook, volledig wordt gewaardeerd
om wie je bent in wat je doet
door een ieder die jou ontmoet
dat je er bij hoort, een van ons allen bent
en dat je dat ook
in al je uniekheid zal zijn
zodat je weet dat we niet jou willen veranderen
maar het systeem om jou heen zullen aanpassen
omdat we jou, net als alle anderen
nodig hebben om onze wereld
zo mooi te laten kleuren
voorgoed verloren tijden,
pas dan komt het besef
volledig tot het bewustzijn.
rood bij voorkeur
doe de Chileen maar.
En het eten
fijn van smaak
met die mooie zware rode wijn.
Nee geen toetje
wel de French coffee
ik had het hem voor kunnen zeggen
en na die ene
nog een tweede
zoals altijd.
En voor mij de kaasplank
met een heerlijke port
maar dan zonder kaas
want de port is zo heerlijk.
We dronken, we aten
en leefden het leven
aan deze dis
op een mooie zomeravond.
Een mannenvriendschap
zo'n veertig jaar.
En natuurlijk
nog eentje dan
en nog eens veertig jaar.
Vakantiereis gehad, zo'n spaarzaam moment waarop er voor enkele dagen niets moet.
Genieten van de stilte...
je bent jong hebt kinderen en (schreeuwend) behoefte aan tijd
voor je (nieuwe) ambities, je jonge leven, je tomeloze energie en oja je kinderen,
maar die heb je niet want de kinderen slurpen die tijd op.
Tot het moment dat ze op eigen benen staan
er zeeën van tijd ontstaan
die je dan niet meer zo schreeuwend nodig hebt als voorheen.
Het is als met het geld, jong bij kinderen verdien je het minst
maar heb je het meeste nodig
wanneer zij het huis uit zijn en hun eigen broek ophouden
ben je aan de top van je carriere met dito salaris (hoop je dan).
Een systeemfout van het leven.
het vooruitzicht om een jaar lang vrienden en familie te missen
en of hij bang zou zijn voor heimwee.
Zijn antwoord was er een
in het bewijs dat rollen in het leven om kunnen draaien
het moment waarop het kind zijn ouder een wijze les leert.
Angst, verdriet, heimwee in het vooruitzicht?
'pap, daar doen we niet aan'.
'De cirkel van invloed', 'de keuzevrijheid tussen stimuli en respons'
mijn Covey wijsheden krijg ik van mijn zoon op een presenteerblaadje aangereikt
en meer dan dat nog, laat hij dat vanuit het verre Colombia zien
en heeft hij de rollen omgedraaid.
Hij leeft op dit moment de zeven wijsheden
en van al die 'wat als' en 'buiten de invloedcirkel' situaties?
'Pap, daar doen we niet aan'.
(Coveywijsheden staan nog steeds op deze site zoals 'be proactive' en 'begin with the end in mind'
goed gekookt, zondagochtend zoals deze hoort te zijn
een voorzichtig doorkomend zonnetje schijnt naar binnen
het huis is stil, er wordt gesport en geslapen.
In de loop van de ochtend vult deze tafel zich
of tenminste vroeg in de middag
slaperige puberhoofden nog niet in staat in gesprek te gaan
maar voldoende om dat zondagochtend gevoel verder te vullen/
Uitgesport, uitgeslapen, familietafel compleet
met vier, vijf en soms met zes,
met aangewaaide mannen uit verre en minder verre landen
mijn zondagochtend.
Zijn koffers zijn gepakt,
hoe vul je een koffer voor een jaar?
naar een land en een klimaat dat je niet kent
met een overgewicht aan ervaringen zal hij over 11 maanden weer aan deze tafel aanschuiven.
'Ik neem de kamer' zegt de ander
'ga vanavond maar even mee kijken dan weten jullie ook wat het is'
de rollen zijn volledig omgedraaid, 'ga maar even mee met mij'
we zullen kijken en zien dat het goed is, zoals zo vaak bij zijn keuzes in zijn jonge leven.
Nog een keer in dit familieleven vult deze ontbijttafel straks
met (on)uitgeslapen puberhoofden zoals het nooit anders is geweest
maar voor altijd anders zal gaan worden.
De gebeurtenis van vandaag
, zo schreef ik eens,
is de dierbare herinnering van morgen
na vandaag in dit uitgevlogen nest
zullen we weer voortbouwen
aan nieuwe dierbare herinneringen.
Lieve mannen, vlieg een mooie vlucht.
'Dat is reden om je zorgen te maken' antwoordde zij mij.
Om aan te tonen wat de keerzijde is van de youtube mogelijkheden liet de presentator een filmpje van een Nederlands meisje zien in een nogal beschamende (want stoned en misselijk) toestand. En ik dacht.. helpen?
om het verdriet
de ziekte
het heengaan
Misschien
omdat jij en ik
het nooit leren
maar altijd doorgaan
Misschien
is er dan plots
het besef
van het eindige
Misschien
dat we dan
weer doen
wat waard is
om te leven
te vieren
te genieten
te delen
te verdrieten
Misschien
dat dan
al het onbelangrijke
echt
onbelangrijk blijft
Ja dan
is verdriet
ziekte
heengaan
nog een beetje
betekenisvol
misschien
Of zouden we
ook zonder dat
gewoon leven
alsof het de laatste dag
zal zijn
en morgen
weer
misschien
Ik had zijn speech al een aantal keer gelezen en dus was het niet vreemd dat de woorden tijdens het hardlopen nog even in mijn hoofd rond blijven zweven: 'Keep on stepping out of your comfort zone'
Ik liep mijn derde trainingsrondje van deze maand. Na de euforie van de eerste keer, was er vorige week de zwaarte van de tweede keer. De denkbeeldige finishlijn na zeven kilometer bleek te ver weg en al na een kilometer of zes liet ik de benen stil staan om bij te komen. Alsof ik ook maar kon denken dat die opbouw vanzelf zou komen wanneer ik iedere week een rondje zou hardlopen; niet met dit lijf en met deze leeftijd!
En, zo dacht ik na mijn eerste meters van vandaag, voor je het weet draai ik mijn rondjes met de denkbeeldige finishlijn, met de daarbij horende 'OMG dat ga ik niet redden'. Ik sloeg dus na 2 kilometer niet naar links af maar ging rechtdoor, wetende dat dit rondje groter zou zijn. Ik nam mij voor om 10 kilometer hard te lopen en zou, door het verleggen van mijn route, de zeven kilometergrens ergens anders passeren. Al is mijn loopconditie niet terug op niveau, ik weet nog steeds dat het lopen ook grotendeels in het hoofd gebeurt.
De zeven kilometer passeerde ik dus vlakbij het kasteel Haarzuilens, maar mijn doel lag op tien kilometer. Het lijf riep waarschijnlijk net zo hard als de weken hiervoor om even te rusten, maar ik stelde dit een kilometer uit. Pas dan kon het, al was het alleen al om te bewijzen dat stoppen in je hoofd zit en niet in het lijf. Nadat ik het lijf na acht kilomter even rust had gegund verlegde ik nog een keer de route. Ik zou de tien kilometer voltooien, ik zette mijn draf in en liep mijn kilometers, niet twee maar drie; elf kilometer in totaal.
Keep on stepping out of your comfort zone.
Voor je het daadwerkelijk beseft draai je alweer je vaste rondje, voldoe je aan je eigen verwachtingen en ga je er in geloven dat je je eigen limiet hebt bereikt.
En dat, zo zou je begrijpen, geldt niet alleen voor het hardlopen :-)
Uit de gesprekken kwamen de thema's naar voren, tenminste zoals ik ze leek te horen.
'Hoe zwaar was je toen je bij ons kwam werken?'
'Zo'n 14 kilo lichter', moest ik tot de schrik van de ander bekennen, 'maar toen, 5 jaar geleden, dat was dan ook verre van gezond.'
Ik zag de tijden van anderen voorbij komen, hoorde een vriend vertellen over de betekenis van het lopen voor de rust in zijn hoofd.
En voor de zoveelste keer moest ik erkennen dat ik mij een tussentijdse dip had toegestaan in het trainingsschema van de sportschool.
Die sportschool die vooral goed voor het moment is, maar voor mijn lijf niet zoveel blijvends te bekenen heeft gehad.
Nee dit lijf is meer gemaakt voor de duursport.
Het laatste zetje werd gegeven door het hoofd dat rondmaalde over grote belangrijke veranderingen, beelden van de nabije toekomst.
En de kracht van het lopen die het altijd heeft gehad voor mij; doelstellingen nastreven, trainingsschema's, discipline op kunnen brengen, met als ultieme hoogte (en diepte) punten: de marathons die ik heb gelopen.
Het lijf is ouder, de tijden zullen trager zijn, maar de ongelukken zijn verwerkt. De knie zal zich nu wel gaan houden, zo heb ik met mijzelf afgesproken.
Het zat er aan te komen.
Op een koude tweede Pinksterdag gingen mijn oude Asics weer uit de kast. Versleten zolen, al een jaar of drie niet meer serieus aangetrokken. Het lijf zwaarder maar de kleding rekt blijkbaar voldoende mee.
De polder in, op gevoel, net zolang tot ik niet meer zou kunnen.
Plots behoorde ik weer tot de hardlopers in de straten, a;ls motorrijders onder elkaar zeggen we elkaar gedag. Zwoegend, zwevend, zwetend, er komt altijd wel een hallo uit voor de medelopers.
Na precies 7 kilometer was het op. Op gevoel de kilometers rond de 5 minuten gelopen. Strak, ik kan het nog, op gevoel.
Dat is geen marathon in 4.16 de kilometer, dat zal er ook wel niet meer van komen.
Die tijd dan... de marathon daarentegen ;-)
Het zat er aan te komen.
En dat is maar goed ook.
Geduldig wachtend totdat alle bolides die ochtend zijn gepasseerd.
En slechts zeer zelden is er iemand die hen in de gelegenheid stelt om over te steken.
haar gewrichten stram
haar oude lijf gekrompen
de winter als een veel te koude koelkast om haar heen.
Klagen deed ze niet
in de jaren na de oorlog
de schoolkachel opstookte voor de kinderen
die wel naar school konden
en zij het geld elders verdiende
dat zij bij haar moeder mocht inleveren
Klagen deed ze niet
niet waar ik bij was
in de lastige jaren van m'n jeugd
waarin zij tegen de stroom in
tegen de klippen op
zich een weg wist te banen
misschien wel een feministe
voor het woord was uitgevonden
Klagen doet ze niet
de gewrichten zijn wat stijf
en stiller wordt het om haar heen
maar voor haar blijft er immer genoeg te koesteren
zoals zij dat al haar hele leven heeft gedaan
Vierentachtig bewogen jaren lang
plukt ze zo haar dagen
zonder te klagen
Pluk ze moeder,
nog vele dagen lang.
voor jou
anders had kunnen
laten waaien
dan
zou ik het vandaag
nog voor je doen.
Een zacht
lentebriesje
kabbelend mee
door het leven
zou laten
voeren.
Maar nu
ik dat niet kan
laat me dan
een van de bomen zijn
waar jij je aan vast kunt houden
wanneer de storm zal opsteken.
Laten we dan
maar meebuigen
heen en weer
in de wind
totdat
de stormwind
het zou opgeven.
Of,
later,
wanneer het dan echt
niet anders kan
ook mijn takken
zouden breken
in de wind
het op zouden moeten geven
omdat de wind
te hard waait
ook mijn takken
te zwak
zouden blijken te zijn.
Maar wij
dan tenminste
weten
dat alles
is gegeven.
Het programma dat iedere avond topkijkcijfers haalt, heeft een goed bedacht, getimed, onschuldig ogend itempje.
Net voor het journaal op het andere net starten zij de filmpjes in die hen de kijkers laat behouden. Slim, strategisch maar redelijk verwerpelijk. Toch?
Personen en gebeurtenissen uit vervlogen tijden verschijnen scherp als glas op het netvlies.
Verenigt in die ene datum.
Daarna zal het beeld weer 365 dagen vervagen.
Een verjaardag viert het leven tijdens het leven.
Een verjaardag wordt na het leven,
het herinneren van herinneringen.
Deze week zou hij verjaren, 84 jaar.
Bij leven is hij 80 geworden.
En straks op de vierde van de vierde, vier jaar geleden, mocht hij sterven.
Altijd, ieder jaar weer, tussen die 22e maart en de 4e april, verjaar ik zelf.
De verjaardag van mijn vader,
maakt het beeld weer intens en scherp
een traan, een brok in de keel,
een glimlach,
de geschiedenis herhaalt zich
onvermindert
keer op keer.
Dood is hij niet
omdat hij niet is vergeten.
het sleurt je mee
in angsten en gedachten
'Dus in Midsland gebeurt het'.
Net voor vertrek met de boot naar het vaste land pikte ik het gesprekje van deze eilanders op.
Ik liep de winkel uit en dacht; dat is het precies.
Hier staat de tijd stil, zijn de problemen niet groter dan de problemen van het eiland.
HIer voelt de forse tegenwind als gewoon een bries door je haren.
HIer laat ik mij in de kou, door de regen nat worden
hier voelt alles lichter.
Op dit eiland, vol van herinneringen waaide de storm de fijne zandkorrels over de witte stranden
als tijd en gebeurtenissen die aan ons voorbijtrekken
ik knielde
met mijn armen gestrekt
naar voren
om ze te vangen met mijn handen
om voor even dit moment
mij voor altijd te blijven herinneren.
'Hier kom ik niet meer terug', zo zegt ze mij
maar dit beeld
dit uitzicht
deze rust
blijft bij mij.
Haar wang
een traan
een glimlach.
De tijd als zandkorrels
ik ving ze met mijn handen
om nooit meer los te hoeven laten
het moment,
het leven,
onze vriendschap
voor altijd vast te houden.
Ik weet
het zal als zand door mijn handen heen waaien
maar de herinnering zal blijven
zoals wij elke dag
in staat zullen zijn
om te bouwen aan
nieuwe herinneringen.
En omdat de combinatie van talent en schoonheid zo onweerstaanbaar is, delen we dit graag.
Geniet er van!
'de 'kankerweek', 'ik sta op voor kanker', www.mijnvaderheeftkanker.nl'
alsof er iets te accepteren valt aan deze ziekte
of er begrip gekweekt zou moeten worden
al die termen, al die acties, ze confronteren me
met mijn eigen werkelijkheid'.
Ze zit tegenover me als altijd
in al die jaren
in een ongelooflijke
onwaarschijnlijke
tegenstelling
met wat ze wil zijn
en
wat ze gaat worden
in het volledige besef
van de tijdelijkheid
maar niet weten wanneer
ik zie de pijn
die ze verbergt
en hoor de levenslust
in haar verhalen
ik voel het verdriet
dat daar achter schuilt
en
kan niet meer geloven
dat dit alles
eindig zal zijn
Nu
de avond eindigt
in alle lichtbaarheid
van het bestaan
kwam ik
loodzwaar thuis.
Een van de cabaratiers die deze week op tv verscheen vertelde het al. Als politici hun eigen cabaret verzorgen, wat blijft er dan nog over voor de cabaretiers?
met een traan op mijn gezicht
stapelden zich de zorgen
en was het als een groot en zwaar gedicht.
Was daar plots als heldere gedachten
het leven te nemen zoals het is
niet langer nog in vrees te wachten
op de dagen van het groot gemis.
Ik vier hier en nu het leven
in het 'grote zijn' van deze dag
om ook vandaag het beste van mijzelf te geven
en te gaan slapen met een lach.
Het verleden is geweest, 2011 is voorbij.
Driehonderdzesenzestig dagen staan weer voor de deur.
de namen uit mijn verleden
de gezichten, de herinneringen.
Op deze 2e november in een traditie die niet de mijne is geweest
geweest, dat is geweest, want ze zijn er
veel gezichten met zoete herinneringen.
De kinderen van mijn scholen
onverteerbaar, groot verdriet
hen vergeet ik nooit, en dus ook op deze dag niet.
De moeders van mijn ouders
sterke vrouwen in hun tijd
handen die de mijne kruisten
levenslessen die zij mij hebben kunnen doorgeven.
De broers en zussen van mijn ouders
mijn hele jonge leven kwamen ze bij ons over de vloer
zij gaven mij de eerste mooie herinneringen
feestelijke geluiden, warme aandacht
het leven als een feest te vieren
velen lieten al weer het leven.
Mijn vader in zijn veel te zware bestaan
met zijn sterven als een rugzak aan mij doorgegeven
door de bloedband voor altijd verbonden
gevormd ben ik ook door hem
in dierbare, ondanks alles, dankbare herinnering.
Allerzielen
met respect en liefdevolle aandacht
ook door hen ben ik geworden wie ik ben
nimmer zal ik dat vergeten.
Stilte…
om rust te midden van onrust te ervaren
om alert en toch ontspannen te zijn
zo snoeihard leken te zijn
lijkt eeuwen achter mij te liggen
en klinken nu nog slechts mild in mijn oren.
Links, rechts en midden
strijden amper 30 jaar later
om de hardste woorden
in de strijd om de kiezer.
In mijn achtertuin
worden nitraatbommen gegooid
in mijn voortuin strijden links en rechts tegen elkaar
en niemand lijkt nog te weten waar het eindigt.
Ik kan alleen maar hopen
dat zij die aan de politieke macht zijn
al hun werkzaamheden opschorten en rond de tafel gaan
om diepgaand met elkaar in gesprek te gaan
hoe deze werkelijke humanitaire crisis
op te lossen.
Los te komen van statements in de media
maar met hun oplossingen
een menselijk Nederland laten zien
tolerant als we ooit zijn geweest
en met dit besef van het verleden
waardoor we nu in een van de meest welvarendste landen wonen
en niet bang mogen zijn om dit met anderen te delen.
De echte angst die zich meester van mij maakt
komt niet van oorlog of van vluchtelingen op zoek naar geluk
maar van politici met scherpe taal
een taal waarin ik mij als Nederlander lang niet meer herken.
Maar misschien is dit alles
wel veel te veel gevraagd
en zal het geluid van onvrede
in voor- en achtertuin en op de beeldbuis
nog lang niet zijn verstomd.
Kennismaken, afscheid nemen, kennismaken, afscheid nemen.
Jonge onschuldige kinderen, om ze vervolgens weer terug te sturen naar oorlog, dreiging en angst.
woorden
stromen
verdrieten
oneindig
eindig
vriendschap
eenzaamheid
vatten
onvatbaar
morgen
vandaag
later
nu
dood
leven
dat
zo zeggen mij de woorden
is wat telt
later is dood
nu leeft
De winter van 2011 wil zich nog niet laten zien.
Alsof de natuur het antwoord geeft op het kille politieke klimaat.
Alsof de kou nog even buiten de deur blijft, om balans te brengen in de kille berichten vanuit Den Haag.
Stilte
is geen stilte
als het geluid zich naar binnen heeft gekeerd
Stilte
is geen stilte
wanneer de stilte geen geluid meer heeft
Geen zwart zonder wit
geen goed zonder slecht
geen stilte zonder geluid
Hier is mijn stem
mijn geluid dat niet de waarheid vormt
enkel beweging creëert
en mijn milde gedachten
ordent
Terug
van weggeweest
En de dag dat ik ging werken, mijn eigen geld verdienen, als vrouw nu dertig jaar geleden. Je had mijn schoonmoeder moeten horen.'
Mijn oude moeder van 83 jaar vertelt nog eens haar verhalen, en steeds weer ben ik verbijsterd over de werelden van verschil. Zij op vakantie, lopende naar het volgende dorp. Onze kinderen de wereld over, met ons, en alleen. Andere continenten als het volgende dorp.
Slechts zo'n jaar of zeventig verschil.
Ik fiets langs mijn oude school waar ik als directeur ben begonnen en realiseer mij dat dit vijftien jaar geleden is geweest.
Zo'n 100 leerlingen, toen nog. We groeiden in tien jaar tijd naar 600 leerlingen, het werd tijd voor mij om te vertrekken.
We bouwden met elkaar aan de school, vol passie, een eigen visie op onderwijs vormende. Niets baanbrekend, wel vol energie.
We wisten wat we deden, evalueerden de citoresultaten en volgde het PAD programma om een veilig klimaat te stellen.
Met dank aan internet publiceerden we onze stukjes en jaarlijks sprak ik als directeur met mijn bovenschoolsmanager. Eigenlijk was hij vooral geinteresseerd in alles dat wij deden en bood hij ondersteuning aan voor waar het nodig was.
Ik kan mij niet herinneren dat ik iets deed wat mij werd verplicht. De rapporten die ik schreef vond ik zin- en waardevol in mijn wijze van leidinggeven. Ik deelde ze met het team of met de MR, en stuurde ze wanneer ik dacht dat het goed was ook aan mijn bovenschoolsmanager. Die dankte mij daar voor, stelde de transparantie op prijs.
Natuurlijk waren we nieuwsgierig naar de tevredenheid onder ouders, leerlingen en personeelsleden. Vanuit die nieuwsgierigheid vroegen we daar naar en probeerden we een jaar later op aandachtspunten beter te scoren.
Negen jaar later stond er een school, in een gloednieuw gebouw, geinspireerd op Zweedse voorbeelden, waar vooral veel tevredenheid heerste.
Al fietsende dwalen mijn gedachten nog even af, naar die werkelijkheid van zo'n vijftien jaar geleden en de hudige realiteit in mijn baan als directeur.
Ik constateer dat ik veel wat ik toen deed nog steeds doe, maar zie dat het vanuit een andere intentie is gestuurd.
Er zijn protocollen, deadlines en strakke structuren bij gekomen.
Woorden als monitor, benchmark en verantwoording zijn bij de werkzaamheden toegevoegd.
Een goed lesprogramma om de veiligheid voor alle kinderen te bewerkstelligen moet nu gecertificeerd zijn, er dient een veiligheidscoordinator te worden aangesteld en de resulaten dienen te worden gemonitord.
Misschien verschilt het wel niet met 15 jaar geleden, behalve dan dat we het zelf bedachten, in onze eigen structuur, met onze eigen visie.
Als directeur kan ik niet meer met mijn eigen team beslissen over onderdelen van het programma waarvan wij denken dat het goed is om dit in te voeren. Er is door anderen voor ons nagedacht dat het goed zou zijn om extra toetsen af te nemen, plannen op te stellen en de resultaten daarvan te uploaden naar de overheid.
Zij zorgen er voor dat deze transparant naar buiten worden gepubliceerd. Harde gegevens van hele levensverhalen van jonge kinderen.
Vandaag debatteerde de tweede kamer over de regeldruk en een pilot in het onderwijs om deze af te laten nemen.
De staatssecretaris gaat deze proef aan met de excellente scholen. Deze scholen hebben een 'excellente school coordinator' die er jaarlijks voor zorgt dat zij dit predicaat verdienen. Ik wil er niet eens aan denken; regeldruk verminderen door regels in te stellen om aan een predicaat te kunnen voldoen.
Nog een keer deze avond denk ik nog even aan het schooltje van 100 leerlingen dat uitgroeide naar 600 leerlingen.
Als mijn oude moeder denkend aan vroeguh, toen alles zo veel beter en eenvoudiger leek te zijn.
Het is de waarheid van oude mensen, die ik ook nu weer gelijk moet geven.
Ook voor mijn vak geldt dit.
Niet in alles, wel in veel.
Hij blikt tevreden terug naar alles wat is geweest
beter misschien wel
vroeger was het misschien wel beter.
Denkt aan lang vervlogen tijden
milder over dat wat pijn deed
met liefde aan het moois
warme herinneringen aan zij die er niet meer zijn.
Gedachten aan de momenten van recenter verleden
driehonderdvijfenzestig zomerse dagen in een jaar
van schoonheid en geluk, de grijze grauwe dagen vergeten
dat is wat herinneringen blijkbaar met je doen.
De tijd tikt alle uren weg
wanneer vroeger alles beter leek te zijn
dan zal ook deze dag het mooie moment
van later weer blijken te zijn.
Een stoel en een been.
er is even niets anders
geen mening, geen oordeel,
geen krakeel, geen vinden,
geen slecht of minder goed,
geen beter of alles mag anders,
Niets
geen geluiden, geen zicht,
geen mensen om hem heen,
geen avond, geen dag,
geen gisteren, geen vandaag,
geen nu, geen morgen,
Niets
niets anders
dan de stilte van de nacht,
in de schemerzone
van al het andere.
Een pluizenbol van de paardenbloem in de herfstwind.
om het geld dat je die dag had verdiend weer in te nemen
en wanneer je een paar bloemen voor op tafel had gekocht
het verfoeide, dat was geldverkwisting.'
'Ik fietste van dorp naar dorp, om geld te verdienen,
stopte na 10 kilometer om mijn handen te warmen
en moest een dorp verderop de was spoelen in het water van de Rijn
nadat er een wak in het ijs was gehakt'.
'De oorlog, ach, we leefden in het dorp, maar het leefde wel hoor!
we verstopten de radio's in de hooiberg, en de jongens uit het dorp
zij verstopten zich in de groep in de stal en wij speelden er boven op,
het was een spannende tijd, die ik mij goed kan herinneren'.
'Ik trouwde natuurlijk vanuit huis, net als al mijn 9 broers en zussen
met mannen en vrouwen die we bij het dansen hadden ontmoet
uit de buurt ja, ach jongen we kwamen toch niet verder dan ons dorp
het was een kleine wereld.'
En nu, is het drie en tachtig jaar geleden dat ze op die hele andere wereld werd gezet
na die onbezorgde, liefdevolle, maar in onze ogen 'harde jeugdjaren'
werd het er niet vanzelfsprekender en gemakkelijker op
daar hoor je haar niet over.
'Ik slik een keer en neem een wijntje, het leven is er om te vieren', zo zegt mij keer op keer.
De handen en het lijf stram van de Atrose
levensverhalen waar men boeken vol van zou kunnen schrijven
en zij is tevreden en optimistisch met iedere dag,
iedere dag waarop ze constateert: ik ben er nog, het is mij weer gelukt.
En zegt: 'geef nu maar wat zon, dan kan ik weer even lekker naar buiten.'
'En ach.. als die zon er even niet is, dan neem ik een wijntje en een hapje
en maak ik er ook wel weer wat van.'
Drie-en-tachtig jaar
De emotionele lading kwam recht in mijn hart naar binnen.
Het zette mijn gedachten weer volop aan het werk.
Resulterend in dit blog.
om te gaan
om te zeggen
om te blijven
om te zwijgen
Vrij
te leven
te genieten
te vieren
te verdrieten
Vrij
om te kunnen zijn
te kunnen zijn wie je bent
van kleur
van voorkeur
voor man of vrouw
voor God, Jaweh of Allah
Vrij
te schrijven
de angst voorbij
te vieren dat niemand je
kan opleggen om
iets of juist iets niet
te mogen zijn.
De vrijheid te ervaren
te kunnen zeggen
dat vrijheid
in jezelf zit.
Vrij
om te gaan
om te zeggen
om te blijven
om te zwijgen.
Vrij
om te zijn.
Drie minuten vol passie.
Een sterk statement tegen de allesoverheersende angst in een volgevreten maatschappij.
Kwiek zelfs, geen kromme rug, geen stramme ledematen.
Terwijl hij zijn herkenbare blauwe overall aantrok was er tijd voor een praatje.
Het gesprek tussen hen was op deze afstand niet verstaanbaar, maar het zag er gezellig uit.
Het werk moest worden gedaan en hij in zijn blauwe overall ging richting zijn schuren.
Met schep in zijn hand, proper moest het zijn voor de beesten.
De jongeling keek hem na en zette de stappen in de richting van het huis.
Iets was er dat zijn aandacht trok, achter zich.
Hij keerde zich om en voor hem strekten de groene weides uit.
Zo ver hij kon kijken, groene weides, van dat jonge licht groene gras.
Een klein bossage ergens halverwege, de helder blauwe voorjaarslucht daarboven.
Met het montere humeur en de kwiekheid van de oude man in zijn herinnering
draaide hij zich om
niets anders dan de groene weides voor zich
daar ging hij heen.
Nog net voor hij uit deze droom ontwaakte
zette hij zijn eerste stappen.
Filmpje!
tot elkaar veroordeeld, in de klas, in het dorp
wisten zij veel van toekomstdromen en mogelijkheden
van de betekenis van vriendschappen
van de fundamenten die ze aan het bouwen waren met elkaar.
Jongens waren het nog maar,
mannen zo groot dat ze dachten dat ze de wereld aan konden
en dat was ook zo, in de kracht van hun leven
tussen alle onzekerheden in
met de vrijheid van denken, ongebonden,
verplichtingsloos
stevig op de fundamenten van hun jonge jaren
onverschrokken bloeiend, groeiend.
Mannen zijn het geworden,
eigen levens, eigen wegen
de onverschrokkenheid voorbij
de verschillen van toen uitgegroeid tot wat het nu geworden is
uit het oog verloren door afstand en gemaakte keuzes
eigen levens, eigen werelden, eigen waarheden
tot het moment dat de blikken elkaar kruisen
de levenspaden even samenkomen
een blik, een woord, of eigenlijk zonder woorden
voorgoed wetend dat het fundament alle stormen heeft doorstaan
en immer hun gezamenlijk fundament zal blijven
vertrouwd tot aan de dood
een nooit vergeten
vriendschap
Je zou het ieder kind gunnen.
Een veilige plek, waar je mag zijn wie je bent.
was niet het probleem
was hij maar alleen
geen mensen, oordeel en mening
alleen
in de stilte
Temidden
van al die mensen
bewegingen
dan alleen te zijn
met zijn ideeën
en gedachten
dan
op dat moment
is alleen
geen alleen zijn meer
maar verworden tot
eenzaamheid
Zichzelf schoon pleitend voor de recente en minder recente geschiedenis.
En met een goed lopende propaganda machine de publieke opinie meekrijgend.
West is goed en oost is fout. Dat we dat maar met z'n allen mogen weten.
Blijf
tegen wil en dank
of tegen beter weten in
doen wat je doet
waarin je zelf gelooft
en laat
je niet van de wijs brengen
door zij die het beter weten
lach,
wees blij in je eigen geluk en groei,
groei tegen de klippen van de angsten op
de argwaan, de haat, de onvrede
ondanks alles
blijf bij jezelf
dat is alles
wat je hebt
altijd.
Er is een kwestie die zich meer en meer in mijn gedachten is gaan nestelen.
achter alles
tegen beter weten in
was daar plots
laat op de avond
het antwoord,
die ene zin.
'Misschien,
dat gelukkig zijn
gewoon de waarheid is.'
Het verdriet van een jonge vrouw, hoe is het ook al weer, gebroken in de knop?
wacht ik op die ene lentedag
met prachtig sterrenhemel
een glas wijn, een stoel, de stilte,
ja zo'n dag.
In alle chaos van de toekomst
zet ik dan de tijd voorgoed stil
om voor altijd te stoppen
de angst het vrezen
dat ja dat
is wat ik vandaag
nog wil.
Twee werelden mijlen ver van elkaar verwijderd, weten elkaar te vinden.
Met respect voor ieders wereld en ieders talent.
de wind niet laten draaien,
niet harder of zachter laten waaien,
of de betere hoek laten kiezen.
Vandaag vraagt (een deel van) 'homo Nederland' aan de rest van het land om hen als gelijke te behandelen.
Om dat luister bij te zetten gedragen ze zich juist anders dan de rest.
Varend, zingend, dansend in een string door de grachten van Amsterdam. Enige tegenstrijdigheid in doel en actie lijkt ons daarin wel verscholen.
Yula's dream, het leven op de vuilnisbelt van Moskou.
Uitzichtloos, diepe, diepe triestigheid.
Het beeld van het leven op wodka en sigaretten.
Het jonge meisje dat haar baby in het ziekenhuis achterliet en weer terug naar de vuilnisbelt ging.
Een prijswinnende documentaire. (de trailer)
Zo'n dag om te vertellen dat je van haar (of hem) houdt.
en dat mag de wereld weten
daarom sta ik op straat samen met de anderen met mijn briefje in de lucht
Je suis Charlie
al had ik eerder nog nooit van Charlie gehoord.
Je suis
de koper van de eerste editie
samen met 6 miljoen anderen om te kijken hoe ze het met de helft kunnen doen
ik sta in de rij, zet ze op marktplaats voor het 100voudige
en weet dat de dood een markt creeert, het vrije woord als handelsgeest.
Je suis
de man die alle zwartepiethaters verrot heb gescholden
ze moesten van onze cultuur afblijven, samen met miljoenen tekende ik de pietietie
anderen met een andere mening moesten maar oprotten
maar nu ben ik vooral voor het respect van een eigen mening
Je suis
de regeringsleider uit Angola, en pleit hier met al mijn politieke vrienden en vijanden
voor het respect voor de mening van een ander
en terwijl ik hier arm in arm sta
moordt mijn leger mijn tegenstanders met honderden tegelijk uit.
Je suis
de partijleider van de fictief grootste partij van het land
en spreek mijn schande uit over zoveel haat tegen onschuldige cartoonisten
dat ik de VARA verfoeide toen ze mij met een spotprent hadden afgedrukt
sprak ik er schande van en bande ik de omroep
Je suis
de Minister van onderwijs, die pleit voor vrijheid van meningsuiting en de aandacht hiervoor in het onderwijs
dat, zo zeg ik, is het allergrootste goed van onze democratie
onlangs liet ik de spreker van een symposium vooraf een verklaring ondertekenen
dat hij mijn beleid niet zal aanvallen, mij met rust zal laten
hij tekende niet, en dus liet ik hem niet komen.
Je suis
voor de vrijheid van meningsuiting
wanneer het mij persoonlijk welgevallen is
maar ben vooral van de massahysterie, de verbondenheid die een ramp oproept, samen tegen een gemeenschappelijke vijand
eindelijk de verbroedering, samen op het plein, allen met een eigen gedachte
Je suis
had misschien wel 'nous sommes' moeten zijn
en dan niet alleen op een aviertje op het plein
maar in het gedrag van alle dagen
wij zijn, vrij in onze gedachten
met elkaar, niet alleen op dat plein
maar nu, morgen, en over een jaar
Alleen dan krijgt Charlie een oprecht gezicht
al het andere is ondanks de vol gelopen pleinen
zo leeg als het maar zijn kan
Nous sommes
waarvan je denkt,
het is niet waar
niet.
Over asielzoekers weggestopt in koude hokkken
detentiecentra, met luchtuurtjes
jonge kinderen gevangen genomen
huis, haard en alles verlaten
niets meer hebben
niets.
Terecht komen in een land
waar je altijd verdacht bent
nooit echt welkom voelt
jarenlang in onzekerheid leeft
alle vanzelfsprekendheid van wie je bent wordt afgenomen.
nooit meer thuis te voelen
nooit.
Of zo'n verhaal waarbij mensen die hun
scherpe punten van hun potloden
moeten bekopen met de dood
vaders, zonen afgeschoten
uit pure haat en razernij
de cartoon nooit meer van hun handen
geen.
En waarvoor de pleinen nu dus vollopen
de afschuw verenigt elkaar
uit angst voor herhaling en extremisme
mensen op het plein vervuld van liefde
altijd?
Dat we onze vluchtelingen
zo godvergeten slecht behandelen
niet meer welkom heten
uit angst om te delen
of God mag weten wat
Angst
Die verhalen van gisteren in Parijs
en vandaag op het toneel
waarop slechts een antwoord mogelijk is
liefde lieve mensen
voor zij die anders denken.
LIefde
Laat ons delen van wat we hebben
en de angst laten verdwijnen
door de schaduw van ons grote hart
Zodat al deze verhalen
niet waar zullen zijn
nu niet
nooit niet
niet.
We kwamen het zomaar tegen en vonden het te leuk om het niet te plaatsen.Het is K.. of het kabbelt.
nam voor
of toch?
ideenrijke geest
lusteloos lijf
solistische reizigers
nam voor
en deed niets
denken en doen
ik zal gaan doen
ik ga doen
ik doe
doe!
2015
Er zijn momenten dat je zou willen terugkeren naar hoe het was zonder de grenzeloze digitale mogelijkheden.
Nauwelijks meer voor te stellen en door de jongere generatie worden we ongetwijfeld voor gek verklaard.
En natuurlijk, ook wij kunnen het ons niet meer voor stellen, maar toch..
de foto's van dit jaar
onze verre verre reis
met riksjas en bedelaars
God, is dat dit jaar geweest?
ik zie onze zoon-van-voor-een-jaar
langs steden en feesten gaan
en nog een keer
mijn van verdriet betraande gezicht
om dit hartverscheurend afscheid.
Mijn jongens komen voorbij
in alle gebeurtenissen van dit jaar
verjarend van klein naar groot
tieners veranderend in pubers
waar zijn die kleine knuisten in mijn hand gebleven?
En zo passeert zich nog een keer
die 365 dagen van dit jaar
van zoveel werelden tegelijk
honderduizenden gedachten
van vrees en hoop en gelukzaligheid.
Geef me een fles
waarin ik de tijd kan vasthouden
om hem op mijn eigen tijd steeds weer te ontkurken
het mooie te herbeleven
en om het verdriet te verdringen en te verdrinken.
Ik orden de foto's van dit jaar
beelden uit zekerheden van het verleden
mijn nieuwe ankers om weer verder te kunnen gaan
opnieuw
een reis van 365 dagen
Terwijl het winkelend publiek voorbij rent, schuifelt, kabbelt, op weg naar en van de trein of bus, werkt hij onvermoeibaar door.
Alsof de wereld heeft stilgestaan, een oude ambacht in de voorbij razende wereld.
Niets
zo ongrijpbaar
als het geluk.
Niet te weten
waar te zoeken.
Niet te grijpen
vast te pakken.
Plots
dan daar
geluk te ontvangen.
Binnen te koesteren
alvorens
het vervliegt.
Nimmer
voor altijd
slechts dat moment.
heel even
blijf nog even.
Gelukkig.
Een grote, zware knal waarna het leven op amper 800 meter afstand van die knal al snel weer voortging.
Pas langzaamaan daalde het besef over ons en anderen heen. Om daarna nooit meer te vergeten.
was er, tenminste zo is mijn herinnering,
altijd die angst, die vrees,
die immer uitdijende teleurstelling.
Dat niets in deze maand ging zoals het was bedoeld
hij was er stomweg niet toe in staat om het op te brengen
niet mee te gaan in dat wat er werd verwacht
geen feestdag, in duur en plezier, wat te lengen.
Ach, kon hij er niets aan doen, noch aan veranderen
de demonen schreeuwend in zijn kop,
dat zelfs de meest zonnige winterdag grijs en grauw kon zijn
zijn tranen knalden uit zijn kop
En dus, met dat traag opkomende besef van vroeger jaren,
vier ik nu, als geen ander, dat wat vroeger niet vanzelf ging
haal ik in, en geef ik door,
mijn omgekeerde herinnering.
(gebroken ruiten in de straten in Oslo)
De dubbele moraal van de (media) wereld laat zich steeds duidelijker zien.
Zeker wanneer er in de wereld een nieuwe tragedie heeft plaatsgevonden.
Het brengt ons in verwarring en het vertroebelt het beeld van 'de waarheid'.
zo zei ze me,
ze vallen allemaal weg
en er komen geen nieuwe voor terug.
En in haar betraande ogen zag ik de namen staan
van haar vriendinnen, zus, broers en haar man.
de laatste traan was die voor haar bevriende buurvrouw.
Ze slikte haar tranen weg, even krachtig als broos als ze is.
Rechtte haar rug,
Blik vooruit toekomstgericht.
Ik zweeg, slikte mijn eigen tranen weg.
Naar haar goede voorbeeld.
Blik vooruit, toekomstgericht.
En door...
Niet zelden vanwege een prachtige moraal, mooie muziek, fraaie beelden.
Als dit alles samenkomt in 1 film, dan is het een prachtfilm.
waarop hij met mij een verhaal deelde.
De setting, twintig jaar na dato weet ik mij nog precies te herinneren.
Niet, zoals ik mij kan voorstellen hoe dit dit bij anderen ging.
Je kent het wel, de keukentafel, het vaste moment, een vaste plek waar mooie gesprekken werden gevoerd.
Niet bij ons,
het was anders, de setting was eenmalig,
wel die keukentafel, maar een totaal onverwacht moment, een onverwacht gesprek.
Een gesprek dat 's nachts nog wel eens terugkomt.
Moet je luisteren Roen, zo vertelde hij.
Een unieke zin, alleen dat al, dat vertrouwen in die paar woorden, ongewoon.
Moet je luisteren Roen, ze dachten dat ze er goed aan deden.
ik slikte die verrekte medicijnen niet, ik wilde ze niet meer.
En daarom hielden zij me wakker, wandelend over dat godvergeten terrein.
Slaapdeprivatie, het zou goed moeten zijn geweest.
Maar weet je Roen, weet je wat er voor mijn neus gebeurde?
Ze sprongen van ellende voor mijn neus van het dak.
Dood op de grond.
Alles wat ze er mee wilden bereiken, bereikte ze er niet mee.
Het maakte mijn beeld nog somberder, en nog meer grijs.
Met die nachtelijke wandelingen maakten ze mij niet vrolijker,
de grijze sluier van depressiviteit werd donker zwart.
Een schaars moment, een schaars gedeelde anekdote.
De tranen stroomden nog maar eens over zijn wangen.
Voor deze ene keer leek ik ze te begrijpen.
Nog steeds.
Twaalf jaar geleden zong 'Van Dik hout' nog:
je gaf het jouw eigen kleur
van alles wat je van jezelf
of van de schrijver wist.
Een combinatie van beide.
Het bericht dat je vernam,
het haakte aan bij wat je al wist
over hem of haar,
dacht te weten, herstel.
Vastgeankerd in je hoofd.
Deze woorden hier geschreven
ik zie je denken hoor je kraken
gekoppeld aan dat wij eerder saam bespraken
Of jouw eigen herinneringen aan vandaag.
Verwarring.
In het streven te begrijpen,
de ander, mijzelf,
het goed te doen, te zien, te horen
is er het streven naar het juiste en de waarheid.
Gedoemde mislukking.
Niets,
is wat het lijkt.
Niets.
(zonsondergang rond middernacht)
De vakantiestemming zal er ongetwijfeld een positieve invloed op hebben.
Deze stemming wegdenkend blijft er nog steeds voldoende over om van te genieten.
is dan uiteindelijk tot rust gekomen.
Diep in de nacht,
Daar waarin nieuwe teksten zich niet meer laten zien of horen.
Anders dan als woorden in mijn hoofd.
en dat wanneer je die kans hebt vergooit, verkloot, verpest
er niets meer over is,
je het voorgoed hebt verbruikt.
Op alweer een kruispunt in ons leven, namen we niet het kruispunt maar kozen we voor een rotonde.
En voor we er 'erg in hadden' draaiden we rondjes, en rondjes. Niet wetende welke afslag te nemen.
(Dit blog is geschreven nav de uitzending van Pauw (6/11/14) waarin de voorzitter van de RVT van een zorginstelling alle aantijgingen over falende zorg ontkende).
Daar zat hij dan, eens trots bewoner van huis op vrijstaande grond.
Twee herseninfarcten verder was dit zijn bestemming, een kamer van 3 bij 3.
Een uithoek van de instelling, loszittend behang.
Twee- en vierentwintig jaar, wisten wij uiteindelijk veel.
Over het leven, kinderen, en over een levenlang samen.
Dit verhaal las Nico Dijkshoorn voor bij De Wereld Draait Door, en ik dacht: ja dit is het. De Pietendiscussie voorbij.
Zoals Dijkshoorn het alleen kan vertellen.
Aan de rand van zijn bed staat een fotolijstje
'we share anything', zijn eerste grote liefde
aan het ontbijt leest hij de Volkskrant
het wereldnieuws komt tot hem.
'Wat betekent het nu? Wanneer ik naar mijn moeder kijk dan maakt ze er nog steeds een rommel van, net als ik nu.'
'Moet?' vroeg de ene man aan de andere.
'Nee moed, moedig, dat wat jij doet vergt moed.'
Je wordt op straat gegooid, slaapt 10 jaar lang in openbare toiletgebouwen.
dan zou willen gaan schrijven
verhalen, dichten
ze vertelde niet waarom
Maar wat nou als in dit leven
de teksten zijn verdwenen
de woorden op zijn
waar gaat het volgend leven dan nog om?
Na de voorgaande diepte
In mijn gevoel
Een traan in mijn keel
Ja eentje over de rechterwang
Weet ik
Ik ben een sentimentele oude gek geworden
Steeds sentimenteler Gek
Twee jaar lang, stonden mijn benen stil en draaide mijn hoofd op volle toeren.
Al die jaren daarvoor, voor dat verrekte ongeluk, liepen diezelfde benen hard, om hoofd en lijf te verbinden.
Er schijnt een nieuwe ontwikkeling te zijn naar een gevoel van chauvinisme.
Houden van Holland (ook op tv), Delfts blauw, trots zijn op het land en de tradities.
Zij rook de zilte zeelucht
voelde het zand onder haar blote voeten
en als vanzelf huppelde zij van ons vandaan
het voelde als haar Italiaanse kust, thuis bij Rimini
Wij van 26000dagen volgen het schreeuwerige nieuws liever niet meer.
Een kleine fietstocht langs de wortelen van mijn jeugd.
Oftewel; 'langs het tuinpad van mijn vader'.
te veronderstellen dat het bestaat;
één waarheid.
We waren weer eens positief onder de indruk van het vanzelfsprekende optimisme.
De nestkastjes hangen al jaren aan de boom. Twee zonen, ieder hun eigen nestkastje.
Een oudere vrouw, hondje aan de lijn, iedere ochtend weer.
vond ik even helemaal niets
niets van wat ik las
of waarvan ik iets had kunnen vinden
weer dacht ik
op het moment dat de dag de nacht raakte
de dag is voorbij
Een verdwenen vliegtuig, wordt tegen alle prijs gevonden.
De zoektocht van honderden miljoenen Euro's, om daarmee te denken in een volgende situatie de controle wel te kunnen houden.
De uitzending van de door de eo bekostigde The Passion (klik hier voor de uitzending op uitzending gemist) op witte donderdag valt nogal te betwisten.